Αλλά φέτος, το πράγμα είναι διαφορετικό. Το σύμπαν έχει συνομωτήσει μαζί του. Αυτή η οικονομική κρίση δε λέει να το πάρει απόφαση να χαλαρώσει λιγάκι, να συμμαζευτεί. Τόσα και τόσα της έταξαν οι ηγέτες των χωρών. Πακέτα από δω, κίνητρα από κει, δάνεια παραπέρα, «κακές» τράπεζες (υπάρχουν και καλές;)... Τίποτε αυτή. Αμετανόητη.

Εδώ κι εβδομάδες παρακολουθώ την παγκόσμια οικονομική σκηνή με κομμένη ανάσα. Βλέπω ειδήσεις, -αναγκάστηκα να κόψω και το Star -, διαβάζω με το ζόρι τα σομόν ένθετα στις Κυριακάτικες και κάθομαι κι ακούω προσεκτικά τι λένε κάτι «γκουρού» που ούτε τους ξέρω ούτε τους καταλαβαίνω. Με την ελπίδα ότι, έστω και την τελευταία στιγμή, κάτι θα γίνει. Γιατί, το έχω υποπτευθεί: μαζί με την Ελλάδα, φέτος θα μπει κι ο Βαλεντίνος σ' επιτήρηση. Απ' τον Μάκη.

Οι μέρες περνούν. Εγώ συνεχίζω ν' αφήνω συνέχεια φύλλα κομμένα από περιοδικά, σκόρπια, ολούθε μέσα στο σπίτι. Εντελώς συμπτωματικά, του στέλνω στο e-mail ηλεκτρονικές σελίδες από ξενοδοχεία που διαφημίζουν ρομαντικά «St. Valentine's» γουηκέντ κι από αεροπορικές εταιρείες με προσφορές για Βενετία.

Μάταια. Σήμερα το πρωί, την ώρα που έδενε τη γραβάτα (μισητή ώρα, όλα τότε τα «πετάει» δήθεν αδιάφορα) με ρώτησε: «Έχουμε τίποτε για το Σαββατοκύριακο;». «Δεν είναι του Αγίου Βαλεντίνου;», απαντάω εγώ με προσοχή. «Ε, και; Εδώ ο κόσμος χάνεται, οι γιορτές των ερωτευμένων μας μαράνανε». Εδώ να διευκρινίσω ότι, εξ όσων είμαι σε θέση να γνωρίζω, ο κόσμος δε χάνεται. Κι έτσι, απαντώ: «Γιατί; Έγινε τίποτε και δεν το έχω καταλάβει;»

Με κοιτά αυστηρά. «Καλά, εσύ είσαι αλλού. ’νοιξε και καμμιά εφημερίδα. Oλο Star, Star, θα γίνει κανένα πραξικόπημα και δε θα πάρεις χαμπάρι». Πού να 'ξερε. «Καλά, έχει σχέση η ύφεση...», πάω να απαντήσω. «Η βαθιά ύφεση», μου τονίζει με βλοσυρό ύφος. Πάει να δημιουργήσει τεχνητή ένταση αλλά δε θα τα καταφέρει. «Eστω, η βαθιά. Να μην ξεσκάσουμε, να μην ανταλλάξουμε ένα δώρο, λόγω της ύφεσης;» «Εγώ δε θέλω δώρα και βλακείες». Ε, βέβαια, εκείνος τι έχει να χάσει; Την κάρτα και τη σοκολατίτσα σε σχήμα καρδιάς που του κάνω εγώ δώρο; «Τουλάχιστον να πηγαίναμε μια εκδρομή, οι δυο μας, να βρεθούμε...», λέω γλυκά. «Να βρεθούμε με τα παιδιά να πάμε να τσιμπήσουμε τίποτε στα Καλύβια». «Ναι, σωστά. Aλλωστε, τα Καλύβια είναι το νέο Παρίσι», του λέω εγώ απότομα (πάει περίπατο η γλύκα). Η ειρωνία μου όμως πάει χαμένη πάνω του -όπως πάντα. Κάτι στον τρόπο που ίσιωσε με αποφασιστικότητα τη γραβάτα του για μια τελευταία φορά μ’ έκανε να καταλάβω πως η μάχη είχε χαθεί.

Και δε μ' ανησυχεί τίποτε άλλο: Τον επόμενο μήνα είναι τα γενέθλιά μου. Θα μου στοιχίσει κι άλλο δώρο η κρίση;

Μπορεί, επιτέλους, να μου απαντήσει κάποιος υπεύθυνα;

Μαρία Τσάκου- Κουϊμάνη