Και καλύτερα -λέει - να μην πάμε εκείνο το ταξίδι που λέγαμε -έλεγα -στο Μιλάνο γιατί θα χαλάσουμε πολλά χρήματα άσκοπα και δεν είναι οι καιροί για τέτοια. Τον απείλησα ότι με την οριακή πλειοψηφία που κατέχει στη βουλή του σπιτιού μας κινδυνεύει να καταψηφιστεί ο νέος του προϋπολογισμός αλλά μου είπε ότι δεν ανησυχεί γιατί εκείνος έχει το καρπούζι και το μαχαίρι κι ο νοών νοήτο.

Αλλά ξέρω εγώ ποιος φταίει για όλα αυτά. Οι εφημερίδες και οι τηλεοράσεις, γιατί αν δεν τους άκουγε όλους να λυσσάνε από το πρωί ως το βράδυ ότι υπάρχει οικονομική κρίση, έτσι όπως κάθεται πίσω από ένα γραφείο όλη μέρα, δε θα το είχε πάρει χαμπάρι. Πάρε παράδειγμα εμένα: εγώ που βγαίνω για ψώνια καθημερινά δεν έχω δει τίποτε ανησυχητικό. Μη βλέπεις που τα μικρομάγαζα δεν έχουν τόσο κόσμο. Δεν είναι τωρινό, έτσι πορεύονται εδώ και χρόνια. Γιατί ο κόσμος σου λέει: «Θα δώσω που θα δώσω τα καλά μου τα λεφτά, να μην νιώσω και την ικανοποίηση ότι μπορώ να κάνω επιλογές που είναι δυνατές μόνο στους λίγους»; Κι έτσι, όλοι πάνε στις μάρκες, στ’ ακριβά.


Ο Μάκης επιμένει ότι και να μην έχει φανεί ακόμα η διαφορά στην αγορά, θα φανεί σε λίγο. Αντιστέκομαι σ’ αυτή την πεσιμιστική θεώρηση των πραγμάτων. «Μα, Μάκη μου», του λέω,«εσύ δε λες ότι η αγορά είναι σέντιμεντ, συναίσθημα, πώς το λές; Με τέτοιο σέντιμεντ που έχεις εσύ, ο διάολος θα μας πάρει Μάκη μου. Γιατί δεν αφήνεις το δικό μου το σέντιμεντ να πάρει το πάνω χέρι; Να σου πω εγώ οικονομική κρίση μετά. Καμία κρίση, άστο πάνω μου».


Πραγματικά αναρωτιέμαι: Δε μπορεί, οι οικονομολόγοι κι οι αναλυτές όλοι άντρες είναι; Μάλλον. Δεν υπάρχει γυναίκα που να έβαζε τα χέρια της και να έβγαζε τα μάτια της κατ’ αυτόν τον τρόπο. Κι εγώ σου λέω ότι, εντάξει, μια τράπεζα ξανοίχτηκε καιδάνεισε έναν άστεγο παραπάνω και άντε τώρα να τα πάρει πίσω τα δανεικά. Θες δυο τράπεζες; Aντε και δυο. Αν το ΔΣ ήταν γυναίκες θα το μαθαίναμε ποτέ; Θα έπαιρνε τέτοιες διαστάσεις; Με τίποτα: μια γυναίκα ξέρει αυτά τα πράγματα να τα χειρίζεται με την απαιτούμενη ...διακριτικότητα Αν εγώ το έλεγα στο Μάκη κάθε φορά που έπαιρνα ακριβό παπούτσι και δεν το έβαζα ούτε μια φορά ή κάθε φορά που έτρωγα τα λεφτά για τα κοινόχρηστα σε ψώνια, ο γάμος μας να δεις μια κρίση που θα περνούσε. Αλλά δεν το κάνω θέμα. Το καλύπτω, το «διασκεδάζω», βρε παιδί μου, δεν το μεγαλοποιώ να το κάνω άλλο τόσο.

Μάρτυς μου ο Θεός, δε θα πέσω αμαχητί. Θα δώσω ιερό αγώνα. Για όλες τις γυναίκες που έχουν βρεθεί ή θα βρεθούν στη θέση μου. Για όλα τα μεγάλα -και μικρά - μαγαζιά που πρέπει να μείνουν ανοικτά για να κάνω τις αγορές μου. Για όλα τα εργοστάσια που παράγουν τα υπέροχα, περιττά εμπορεύματα που θα δώσουν νόημα στη ζωή μου. Για εκείνους που τα μεταφέρουν ως τη χώρα μου, για τους μεσάζοντες, τους αντιπρόσωπους, τους διανομείς, τους έμπορους, τους εργάτες, τους υπάλληλους, τους δανειστές. Θ' αγωνιστώ για το δικαίωμα μου στην κατανάλωση. Θ’ αγωνιστώ. Όχι για μένα. Για την παγκόσμια οικονομική ανάκαμψη.

Μαρία Τσάκου Κουϊμάνη