Παρόλο που κάνω να τον ακούσω χίλια χρόνια και να τον δω άλλα χίλια, κάτι μέσα μου με βάζει να διατηρώ από καιρού εις καιρόν μια επαφή: Οταν έχει τύχει στη ζωή σου να γνωρίσεις έναν Ιταλό, πάμπλουτο, ωραίο, (δεν ξέρω αν το ανέφερα) άντρα, τη διατηρείς τη γνωριμία. Οχιτίποτε άλλο, αλλά να βλέπει κι ο Mr. Μάκης τι γνωριμίες έχουμε, σε τι κύκλους κινούμαστε, μη μας έχει για όποιες-όποιες. Εμείς κύριε, άμα θέλουμε, σηκώνουμε ένα τηλέφωνο και ...μέχρι χρόνια πολλά ευχόμαστε. Αμα θέλουμε.
Τέλος πάντων, λοιπόν, μίλησα με τον Γκουίντο, τα γνωστά, τι κάνεις, πώς είσαι, τι κάνει η Ιταλία, καλά είναι, τι κάνει η Ελλάδα, καλά κι αυτή και μετά - με λίγο δισταγμό, ομολογώ - μπήκα και στα πιο προσωπικά: «Και η δουλειά; Εχετε πρόβλημα με την κρίση;». Εδώ ο Γκουίντο πήρε μια μεγάλη τζούρα αέρα πριν απαντήσει. Κατόπιν, σε τραγουδιστά αγγλικά μου απάντησε:
«Ε, εννοείται, η δουλειά δεν είναι όπως πριν. Εχει πέσει αρκετά. Οταν πέφτει η παγκόσμια παραγωγή, πέφτουν και οι πωλήσεις μας. Φυσιολογικό. Αλλά, δεν ανησυχώ. Ακόμη τουλάχιστον. Αλλωστε είναι το ίδιο για όλους. Ξέρεις, όταν εσύ δεν πας καλά σε εποχή που όλοι πλουτίζουν, είναι φοβερό. Σου έρχεται απελπισία. Τρελαίνεσαι, ψάχνεις να βρεις γιατί έμεινες πίσω. Τι πρέπει να κάνεις. Αμφισβητείς όλα όσα ξέρεις, αμφισβητείς τους ανθρώπους που έχεις γύρω σου. Αλλά τώρα, το πρόβλημα είναι για όλους. Είμαι πιο ήσυχος, ξέρεις, μ αυτή τη σκέψη».
Τώρα, εγώ τον Γκουίντο δεν το ξέρω και σαν τη κάλπικη δεκάρα αλλά όλα αυτά που μου έλεγε - πάρα πολύ σωστά, δε λέω - με παραξένεψαν, προερχόμενα απ΄το δικό του στόμα. Ο Γκουίντο που ξέρω - ήξερα - εγώ, είναι τύπος αμείλικτος, ανικανοποίητος, σε συνεχή κίνηση, σε συνεχή αναζήτηση. Πάντα υπάρχει και κάτι μεγαλύτερο, κάτι περισσότερο, κάτι καλύτερο που πρέπει να το αποκτήσει. (Γιαυτό άλλωστε δεν έχει τολμήσει να παντρευτεί, παρόλο που βγαίνει με την ίδια γυναίκα τα τελευταία 20 χρόνια - ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να αποκλείσει τις άλλες υποψήφιες, μία προς μία). Είναι δυνατόν; Τέτοια «μετάλλαξη»;
«Χαίρομαι που σ' ακούω τόσο καλά, τόσο ήρεμο», του είπα.
Και τότε μου έδωσε τη χαριστική βολή:
«Κάνω και γιόγκα, τώρα που έχω περισσότερο ελεύθερο χρόνο».
Ακούγοντας κάτι τέτοιο από έναν άνθρωπο εθισμένο στην αδρεναλίνη, έμεινα άναυδη. Του το είπα.
«Ναι, το ξέρω ότι σου φαίνεται περίεργο. Μου το σύστησε ο χρηματιστής μου που ξεκίνησε να κάνει γιόγκα σαν θεραπεία για το άγχος και, πραγματικά, κόλλησα κι εγώ. Μαζευόμαστε όλοι μαζί κάτι φίλοι...»
«Ολοι πελάτες του χρηματιστή;» ρώτησα από περιέργεια (και με κάποια καχυποψία: Αυτοί οι χρηματιστές μέχρι αίρεση είναι ικανοί να ξεκινήσουν για να γλυτώσουν το ξύλο).
«Μερικοί... Δε μπορείς να φανταστείς πόσο πιο χαλαρός αισθάνομαι, πόσα πράγματα έχω δει αλλιώς. Ξέρεις η γιόγκα δεν είναι γυμναστική. Στην πραγματικότητα είναι μια ολόκληρη φιλοσοφία. Με τη γιόγκα μαθαίνεις να βλέπεις τη ζωή με άλλα μάτια, να είσαι ευχαριστημένος», είπε και γέλασε μόνος του. («Με τη γιόγκα ή με την κρίση;» σκέφτηκα εγώ).
«Η Πάολα, καλά;» ρώτησα έπειτα, αλλάζοντας θέμα.
«Μια χαρά. Πολύ καλά. Ξέρεις... Σκεφτόμαστε...»
Δε χρειάστηκε ν' ακούσω παρακάτω για να σχηματιστεί ένα χαμόγελο στα χείλη μου.
Οταν λάβω - ελπίζω - την πρόσκληση για το γάμο του, θα έχω πλέον βεβαιωθεί πέρα από κάθε αμφιβολία:
Οι καιροί αλλάζουν. Και μας αλλάζουνε κι εμάς. Σας το λέω εγώ. Εγκυρα.