Αυτή την Κυριακή όμως πρέπει να γίνει μια εξαίρεση. Το θέμα δεν μπορεί να περιμένει. Είναι επείγον. Εχουμε ήδη αργήσει. Περιμένω δυο μέρες τώρα, από τότε που μου μπήκε η ιδέα, για την κατάλληλη στιγμή. Τη στιγμή της χαλαρότητας, της ευδαιμονίας. Τη στιγμή που το «ναι» φτάνει στα χείλη πιο γρήγορα από το «όχι».
Μετά από την πρώτη εφημερίδα, κι ενώ έπινε τον δεύτερο εσπρέσο, άνοιξα το στόμα μου:
«Καλά, απίστευτο αυτό που συμβαίνει στην Αγγλία...», ξεκίνησα διστακτικά.
Τίποτα. Καμία αντίδραση. Αναμενόμενο, βέβαια. Δεν αποθαρρύνθηκα.
«Να πέσει τόσο η λίρα. Ποιος το περίμενε. Καλέ, αυτοί δεν είναι που τους ξίνιζε το ευρώ, γιατί το δικό τους νόμισμα ήταν τόσο σούπερ-ντούπερ; » συνέχισα εγώ, πιο δυνατά αυτή τη φορά.
Πάλι τίποτα. Ανεβάζω την ένταση ακόμα περισσότερο.
«Μα να έχει πέσει στο ένα κόμμα δέκα ευρώ η λίρα. Θυμάσαι την τελευταία φορά που πήγαμε Λονδίνο που ήταν στο ενάμισι;»
Γύρισε και με κοίταξε ενοχλημένος, ίσως γιατί επιτέλους συνειδητοποίησε ότι αυτή τη φορά η ερώτηση δεν ήταν ρητορική.
«Αν το θυμάμαι θα μ' αφήσεις ήσυχο;»
Αχά! Είχε πέσει στην παγίδα μου. Είχε απαντήσει. Επρεπε να εκμεταλλευτώ τη δυναμική της στιγμής.
«Μάκη, ξέρεις τι σκεφτόμουν; Οτι είναι η κατάλληλη εποχή να πάμε ξανά Λονδίνο. Τα πάντα εκεί είναι φθηνότερα απ ότι εδώ. Μου το είπε η Τίνα που είχανε πάει την περασμένη εβδομάδα. Φοβερές ευκαιρίες, λέει, για όσους έχουν ευρώ».
«Για όσους δεν έχουν ευρώ, όπως εμείς, είπε τίποτα;»
«Μάκη, άσε την πλάκα, το εννοώ».
«Κι εγώ, σε βεβαιώνω»
«Παιδί μου, άκου που σου λέω. Τώρα είναι η ευκαιρία. Και δε φτάνει που η λίρα είναι κάτω, ρίξανε και το ΦΠΑ - να 'ναι καλά οι άνθρωποι - και είναι όλα φθηνότερα απ ότι εδώ. Το φαντάζεσαι; Πού; Στο Λονδίνο, που ήταν απλησίαστο. Το περίμενες ποτέ;»
«Ομολογώ πως δε με είχε απασχολήσει έντονα», απάντησε εκείνος, αρχίζοντας να χάνει την υπομονή του.
«Μάκη, δεν πιάνεις το νόημα: Από δω βγαίνει μεγάλο μάθημα».
«Και ποιο είναι αυτό;» απάντησε, ενώ ξεδίπλωνε την εφημερίδα του ξανά.
«Ευτυχώς που εδώ στην Ελλάδα δεν έχουμε ρίξει το βάρος στην οικοδομή, στη βαριά βιομηχανία και στη χρηματοοικονομική αγορά, όπως στην Αγγλία.
Φαντάζεσαι πώς θα μας είχε χτυπήσει η κρίση; Τρισχειρότερα. Και δεν είχαμε περιθώριο».
Χωρίς να γυρίσει να με κοιτάξει είπε: «Ουδέν κακόν αμιγές καλού».
«Κι ευτυχώς που είμαστε στο ευρώ. Αλλιώς, θα είχαμε πτωχεύσει».
«Μη βιάζεσαι», απάντησε εξακολουθώντας να διαβάζει την εφημερίδα.
«Λες να μας πετάξουν έξω;»
«Ολα είναι δυνατά».
«Ενας λόγος παραπάνω για να πάμε στο Λονδίνο το συντομότερο δυνατό. Τι λες να φεύγαμε την Πέμπτη, να περάσουμε εκεί τα γενέθλιά μου;» είπα με νάζι και έγειρα πιο κοντά του. Αυτή τη φορά γύρισε και με κοίταξε. Το ύφος του είχε κάτι που δεν μπορούσα να προσδιορίσω.
«Δε μου λες, βρε παιδί μου, από τις τόσες συζητήσεις που κάνουμε για την κρίση, εσύ κρατάς τίποτε;» ρώτησε τελικά.
«Οτι η κατανάλωση είναι το κλειδί για την αποκλιμάκωσή της».
«Κι εσύ βλέπεις τον εαυτό σου σε ρόλο πρέσβειρας καλής θελήσεως;»
«Ναι. Λέγε τώρα: Να κλείσω εισιτήρια;»
Ο Μάκης ξανάνοιξε την εφημερίδα κι έκρυψε το κεφάλι πίσω από τις σελίδες.
«Κλείσε», είπε τελικά.
«Μας κακομαθαίνετε, κύριε Πρέσβη», του είπα γλυκά και του έδωσα ένα φιλί στο μάγουλο.
Ο Μάκης χαμογέλασε και άνοιξε το ένθετο με τα αθλητικά με την ανακούφιση ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του: Μπορεί να του στοίχισε κάτι παραπάνω, αλλά κατάφερε, επιτέλους, να εξαγοράσει τη σιωπή μου.