Ομως, και τα ταξίδια τ αγαπώ πολύ. Και, στο κάτω-κάτω, αν δεν μ έβαζε ο διάβολος να ρωτήσω την κοπέλα στο πρακτορείο πόσο έκανε το αντίστοιχο εισιτήριο της Ολυμπιακής για Χίο, δε θα μάθαινα ποτέ ότι ήταν φθηνότερο κατά εξήντα ευρώ. Εξήντα. Επί δύο. Δηλαδή, εκατόν είκοσι. Ο Σκρουτζ «Μάκης» Ντακ θα πέθαινε...
Κανονικά έπρεπε να κλείσω εκείνο. Αλλά, όταν σκέφτηκα αυτό το αεροπλανάκι που βάζει η Ολυμπιακή για Χίο λιποψύχησα. Είναι τόσο μικρό που όταν το βλέπεις ανάμεσα στα άλλα στο «Βενιζέλος» το περνάς για τηλεκατευθυνόμενο. Κι είναι κι εκείνο το σουλούπι του, βρε παιδί μου,κι εκείνες οι προπελίτσες... Λες και μια δίνη του χρόνου σε έχει μεταφέρει σε άλλη εποχή. Μου έχει πει, βέβαια, ένας φίλος πιλότος να μην τα φοβάμαι, τα μικρά, γιατί αυτά λέει πάνε ακόμη και με τα ρεύματα. Καμία αντίρρηση. Εγώ στα ρεύματα είναι που δεν έχω εμπιστοσύνη. Γιατί η Χίος είναι δίπλα στην Τουρκία και οι «λατρεμένοι μας γείτονες» μια έφεση προς την αναχαίτιση την έχουν, όσο και να μην πεις.
Αλλά, δεν είναι μόνο αυτό... Είναι κι όλες εκείνες οι νεανικές αναμνήσεις.... Οι ουρές, οι καθυστερήσεις, οι απεργίες, οι ατέλειωτες αναμονές... Για χρόνια ολόκληρα, η ώρα αναχώρησης των πτήσεων ήταν ζήτημα ύψιστης εθνικής ασφάλειας: Ακρως απόρρητη ως την τελευταία στιγμή. Εξάλλου -γιατί να το κρύψω; -η ψυχολόγος μου ενοχοποιεί την περιφρόνηση και την αδιαφορία του προσωπικού εδάφους -και λιγότερο τους ιπτάμενους- για τη χαμηλή μου αυτοεκτίμηση.
Βέβαια, ομολογώ, πως με τα χρόνια, ειδικά μετά την εμφάνιση της Aegean στο προσκήνιο, αλλά και με τη λειτουργία του «Βενιζέλος», τα πράγματα έγιναν καλύτερα.
Κι όμως: Ο Θεός -κι η Παπαρήγα- ας με συγχωρέσουν, αλλά ένιωσα μια κρυφή ανακούφιση όταν άκουσα ότι έγινε δεκτή η πρόταση του ομίλου της Marfin με συμμετοχή εφοπλιστών για εξαγορά της Ολυμπιακής.
Πρώτον, γιατί επιτέλους ο ανταγωνισμός θα λειτουργήσει -στο εσωτερικό- σωστά, για πρώτη φορά. Επειτα, γιατί η Ολυμπιακή είχε και έχει τεράστια δυναμική: Εχει φτιάξει ένα αδιαφιλονίκητο όνομα παγκοσμίως ως ασφαλής αερομεταφορέας με άριστους πιλότους. Το προβλημά της ήταν ότι ήταν κρατική. Με φιλόδοξους και δημιουργικούς άνθρωπους στην κορυφή, που δε θεωρούν την κερδοφορία θανάσιμο αμάρτημα, οι πιθανότητες για επιτυχία θα έχουν πολλαπλασιαστεί. Πολλώ δε μάλλον, από τη στιγμή που είναι ανακατεμένοι και εφοπλιστές στη μέση, των οποίων το επιχειρηματικό δαιμόνιο -για να μην πω, το «άστρο»- θαυμάζω και σέβομαι απεριόριστα (έχω λόγο).
Αν όλα πάνε τόσο καλά για την Ολυμπιακή, όσο δείχνουν πως μπορούν να πάνε, θα ωφεληθούμε όλοι -ακόμη και η Aegean που θα αποκτήσει έναν ακόμη ισχυρότερο λόγο να γίνεται ολοένα καλύτερη και περισσότερο ανταγωνιστική.
Και πάνω απ όλα, θα ωφεληθεί η τσέπη του Μάκη. Και ο γάμος μας.
Ενα ακόμα ένοχο μυστικό μου θα έχει ... απομυθοποιηθεί.
Μαρία Τσάκου
[email protected]