Ως φαινόμενο, η «κόντρα» μου με τους πωλητές, δεν είναι κάτι καινούργιο.Απλά, αυτή την εβδομάδα ήταν σε έξαρση, γι αυτό το αναφέρω. (Και μου το έχει πει ο Μάκης να παίρνω τα χάπια μου πριν βγω στα μαγαζιά).
Εχω, βέβαια, μάθει πια να ζω με το... πρόβλημά μου από τότε που, σε άγουρη ακόμη ηλικία, άρχισα να δραστηριοποιούμαι καταναλωτικά. Εχω συμβιβαστεί με το γεγονός ότι αυτή είναι η μοίρα μου με τους πωλητές, θες γιατί οι αύρες μας δεν ταιριάζουν, θες γιατί είμαστε όντα από διαφορετικά πλανητικά συστήματα: Εγώ επιμένω να ζω στον δικό μου κόσμο, με την παράλογη απαίτηση οι άνθρωποι που θα με... «χωρίσουν» από τα λεφτουδάκια μου να μου φέρονται μ ευγένεια. Εκείνοι, πάλι, ζουν στον δικό τους, όπου τα μόνα θέματα στην ημερήσια διάταξη της εργασιακής τους μέρας είναι πώς να «κόβουν» τον αέρα σε κάτι ενοχλητικούς σαν εμένα, πώς να χαριεντίζονται με τους συναδέλφους και πώς να φεύγουν στην ώρα τους.
Το γεγονός βέβαια στη ζωή μου που, δίχως αμφιβολία, σηματοδότησε την «καταστροφή» σ αυτόν τον τομέα, ήταν η πολυετής παραμονή μου στο Λονδίνο, όπου συνειδητοποίησα ότι «πωλητές» είναι κάτι άνθρωποι που απασχολούνται από την επιχείρηση για να εξυπηρετούν εμάς και όχι για να προστατεύουν την επιχείριση από τα αδιάκριτα βλέμματα, τα μιαρά χέρια και την ανεξήγητη προδιάθεσή μας να προχωρήσουμε σε «ανάρμοστες» εμπορικές συναλλαγές με το κατάστημα (δηλαδή, να αγοράσουμε κάτι).Φαντάζεστε το πολιτισμικό σοκ τον οποίον υπέστην!(Για μήνες, νόμιζα ότι οι Αγγλες πωλητές με δούλευαν κι ότι τα χαμόγελά τους ήταν ειρωνικά).
Μοιραία, μετά από αυτό, όταν γύρισα στην Ελλάδα, η «πάθησή» μου επιδεινώθηκε. Εχοντας ρίξει μια κλεφτή ματιά στην καλύτερη κουλτούρα εξυπηρέτησης της Ευρώπης, ο «μεσαίωνας» της Ελλάδας με χτύπησε βαριά.
Το περίεργο είναι πως ενώ πίστευα πως η κατάσταση θ' αρχίσει να βελτιώνεται λόγω της παγκοσμιοποίησης και των καταστημάτων-αλυσίδα, εκείνη χειροτερεύει. Μου φαίνεται ότι οι νεαροί κι οι νεαρές που εργάζονται στα υποκαταστήματα των επώνυμων αλλά απρόσωπων επιχειρήσεων, εκτελούν τα καθήκοντά τους ολοένα και πιο διεκπεραιωτικά. Σα να μισούν αυτό που κάνουν, σα να μισούν το αφεντικό που δε γνωρίζουν, σα να μισούν κι εμάς.
Εχω καταλήξει να πηγαίνω σε πέντε -έξι μαγαζιά που τα «κρατούν» οι ίδιοι οι επιχειρηματίες (ακόμα κι αν είναι δικαιούχοι κάποιας αλυσίδας) γιατί, εκεί τουλάχιστον, ενδιαφέρονται να πουλήσουν και, συνεπώς, εξυπηρετούν σωστά. Απ' ότι βλέπω και ακούω, πολλά καταστήματα με μεγάλα, ξενόφερτα «brand names» έχουν πάει απρόσμενα κακά. Ας μη βιαστούν οι μεγαλοεπιχειρηματίες που τα έφεραν στην Ελλάδα να ενοχοποιήσουν τους χαλεπούς καιρούς. Αντί να τα ανοίξουν οι ίδιοι και να αναθέσουν την -«ανεύρη», «άκεφη», «ανόρεκτη»- διεύθυνσή τους σε χαμηλόμισθους μάνατζερ, θα ήταν απείρως προτιμότερο -για όλους μας- να δίνουν το franchise σε ανθρώπους πρόθυμους να βάλουν προσωπική εργασία και νοιάξιμο γα τη δουλειά. Διαφορετικά, θα κλείνουν συνεχώς μαγαζιά.
Κλείνω με μία έκκληση στους γονείς των γενιών που μεγαλώνουν τώρα: Κατανοώ πλήρως πως το παιδί σας το έχουν ζητήσει από τη NASA, αλλά, σε περίπτωση που δεν «κάτσει» τελικά -λέμε, τώρα, βρε παιδί μου, άνθρωποι είμαστε- μάθετέ του πως καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή ή συμφορά. Είναι ευλογία, χτίζει χαρακτήρα κι αποτελεί ψυχικό «οπλοστάσιο» αυτοπεποίθησης, δύναμης και σιγουριάς κόντρα στις δυσκολίες της ζωής.
Μαρία Τσάκου-Κουιμάνη
[email protected]