- Λαμπάδες: Η ήταν φθηνότερες από άλλες χρονιές ή εγώ έχω γίνει τσίπισσα. Κόστος: 12 -20 ευρώ εκάστη (προηγούμενο Ολυμπιακό ρεκόρ: 45 Ευρώ η μια). Ο Μάκης αρνήθηκε να κρατήσει αυτήν που του πήρα (δεν κατάλαβα ποτέ το γιατί, ήταν πολύ διακριτική, με ναυτικό ‘θέμα’, με μία αγκυρούλα, ένα τιμονάκι και δυο-τρία ματόχαντρα, αλλά, τέτοιος αντιδραστικός ήταν πάντα) και κατέληξε να δώσει πέντε ευρώ για να πάρει ένα λευκό κερί από τσιγγάνο. Κινδύνεψε να πάθει ελαφρύ εγκεφαλικό με την τιμή και, για να τον ησυχάσω, αναγκάστηκα να του υποσχεθώ πως θα φυλάξω το κόκκινο πλαστικό προστατευτικό και για του χρόνου.

- Κατσίκι: Παραγγελία απ’ το χωριό. Ευρώ 9 (το κιλό). Ευτυχώς πήγαμε στον μπαμπά γιατί το δικό μας ζυγίζει 6 κιλά σκάρτα (άψητο!). Η σατανική ομοιότητα του με μεγάλη γάτα οδήγησε τον Μάκη σε παροξυσμό δυσπιστίας ως προς την πραγματική ταυτότητα του ζώου και ίσως απαιτηθεί πιστοποίηση με τεστ DNA (άλλα έξοδα!). Συνολικό ποσό: 54 Ευρώ -που τα πλήρωσε ο αδελφός μου. (Να τα δώσω ή να περιμένω να δω μήπως τα ξεχάσει;)

- Τσουρέκια-κουλούρια-σοκολατένια αυγά: ‘Ξεφύγαμε’ στα 150 ευρώ αλλά σ’ αυτά συμπεριλαμβάνονται και τα 60 ευρώ που δώσαμε για να ξανα-αγοράσουμε τα γλυκάκαι το σοκολατένιο αυγό που είχε μέσα το καλάθι που είχαμε πάρει δώρο στη μαμά, τα οποία ξέχασα στο αυτοκίνητο όλο το μεσημέρι και γίνανε μερέντα. Κατόπιν τούτου, ο Μάκης απειλεί πως δε θα ξανα-πάρουμε καλάθι στη μαμά. (Δεν συμπεριλαμβάνονται τα 800 ευρώ που ζητάνε τα ‘Τζίλι Ντάιετ’ για να χάσω τα έξι κιλά που πήρα σε τρεις μέρες, τρώγοντας τα τσουρέκια-κουλούρια κλπ.)

- Βενζίνες-μετακινήσεις: Εφόσον δεν πήγαμε πουθενά, κόστος μηδενικό. (Ο Μάκης είναι στον έβδομο ουρανό κι έχει πει 17 φορές, δήθεν τυχαία, ότι φέτος που μείναμε εδώ, ξεκουράστηκε πραγματικά).Ευτυχώς, και το ψυχολογικό κόστος ήταν περιορισμένο γιατί όλοι οι φίλοι μας, φέτος, μείνανε στην Αθήνα. Το κάναμε μόδα κι έγινε συνήθεια.

- Εξοδοι-καφέδες. Ευρώ 300. Γιατί η νηστεία θέλει τον αστακό της. (Αλήθεια, είναι διασταυρωμένο ότι το εννοούσε έτσι ο Χριστούλης όλο αυτό το περί νηστείας;) Ως γνωστόν, ο αστακός δεν είναι σουβλάκι -που με δέκα ευρώ παίρνεις τρία διπλόπιτα. Στις δε ψαροταβέρνες, καθόμασταν ο ένας πάνω στον άλλον και φάγαμε και κάτι κατεψυγμένα... Ολόφρεσκα! Τι να πεις, ανέχεια ο κόσμος, μεγάλη ανέχεια. Βέβαια, ‘ξετιναχτήκαμε’ και με τους καφέδες, γιατί, με τόσες αργίες -πού να τη βγάλεις τόσες μέρες στο διαμέρισμα- γυρίζαμε από καφετέρια σε καφετέρια. Και δεν είναι μόνο οι τα λεφτά για τους καφέδες, είναι και  τα ‘CD-DVD’ κι όλα τ' άλλα. (Γιορτάσιμες μέρες που ήταν, να μην τα βοηθήσουμε κι αυτά τα παιδιά;)

Τέλος. Πάει κι αυτό. Τηρουμένων των αναλογιών, δεν τα πήγαμε κι άσχημα: Σύμφωνα με τον Μάκη, μας περίσσεψαν απ’ το δώρο 30 ευρώ κι απόψε το βράδυ θα με πάει και σινεμά.

Χριστός Ανέστη και του χρόνου να 'μαστε -πιο- καλά!

Μαρία Τσάκου-Κουιμάνη
[email protected]