Πράγματι, διαπιστώνει ο Roubini, η ιστορία έχει διδάξει ότι η μετακύληση του κόστους των χρηματοοικονομικών κρίσεων στον κοινωνικό ιστό της κάθε χώρας, λειτουργούν σωρευτικά στο δημόσιο χρέος των κρατών. Επομένως, οι κρίσεις που συνοδεύονται από υψηλά κρατικά ελλείμματα και μόχλευση στον ιδιωτικό τομέα, προκαλούν αδυναμία εξυπηρέτησης των χρεών ή από υψηλό πληθωρισμό που «τρώει» την πραγματική αξία του δημόσιου χρέους.

Η Ελλάδα είναι ακόμη ένας κρίκος της ευρωζώνης που πάσχει, όπως και όλες οι χώρες PIIGS, όπως χαρακτηριστικά τις αναφέρει ο Roubini (Πορτογαλία, Ιταλία, Ιρλανδία, Ελλάδα και Ισπανία) «υποφέρουν» από τους υψηλούς ρυθμούς αύξησης του ελλείμματος και του εξωτερικού χρέους. Το ίδιο είχε συμβεί και σε άλλες οικονομίες, πχ της Ασίας, οι οποίες αντιμετώπιζαν υψηλό έλλειμμα, χάνοντας έτσι μέρος της ανταγωνιστικότητας τους.

Τέλος, ο Roubini, επισημαίνει ότι αν η Ελλάδα δεν προσαρμόσει άμεσα και πλήρως τις πολιτικές της στο στόχο μείωσης του ελλείμματος και βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας της, μέρος της βοήθειας που ενδεχομένως θα λάβει από την ΕΕ και την ΕΚΤ, τότε θα υπάρχει πρόβλημα στην ίδια την ευρωζώνη και στους όρους σύγκλισης των οικονομιών. Μάλιστα, μία ενδεχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας μπορεί να έχει τις ίδιες συστημικές επιπτώσεις με την κατάρρευση της Lehman Brothers το 2008.