Πολλοί ειδικοί και μη αποδίδουν την μετριότητα της ομάδας στα επεισόδια του φιλικού παιχνιδιού με την Σερβία. Ο Μπουρούσης ήταν ήδη τραυματισμένος, δημιουργήθηκε ένα κλίμα αναμονής και ανασφάλειας, τιμωρήθηκαν στη συνέχεια με δύο αγωνιστικές οι Φώτσης και Σxορτσιανίτης (αυτός είχε βλακωδώς τραυματιστεί και πριν από το φιλικό παιχνίδι με την ομάδα των ΗΠΑ), μας σκόρπισαν οι Αμερικανοί, άλλαξε η ψυχολογία και οι ισορροπίες και η ομάδα δεν κατάφερε να συνέλθει. Έτσι ερμηνεύουν την εμφάνιση της Εθνικής, επισημαίνοντας παράλληλα ότι στα φιλικά παιχνίδια, μέχρι το «μοιραίο» με την Σερβία, η ομάδα πήγαινε …σφαίρα.
Μπορεί να είναι η σωστή εξήγηση και σίγουρα όλα αυτά συνέβαλαν σημαντικά. Υπάρχουν όμως και άλλα που πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπ’ όψιν. Τα επεισόδια στο παιχνίδι με τη Σερβία είχαν έντονα στοιχεία από την συνεχή και πολύ συχνά απαράδεκτη αντιπαλότητα Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού, η οποία με την βοήθεια και την καθημερινή υπόθαλψη του «οπαδικού» τύπου δεν αφήνει τίποτα να ανθίσει στον ελληνικό ομαδικό αθλητισμό. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Κασλάουσκας το επεσήμανε σε συνέντευξή του, αφήνοντας σαφώς να εννοηθεί ότι τα εμετικά που γράφονται στον «οπαδικό» τύπο και οι καλοθελητές που τα κυκλοφορούν επηρέασαν αρνητικά και το κλίμα μεταξύ των παικτών της Εθνικής ομάδας. Κλίμα που σίγουρα είχε επηρεασθεί και από την μεταπήδηση του Σπανούλη από τον Παναθηναϊκό στον Ολυμπιακό.
Αγωνιστικά, είναι γνωστό ότι η Εθνική ομάδα βασιζόταν στην τριάδα των γκαρντ, τον Διαμαντίδη, τον Σπανούλη και τον Ζήση (και τον Παπαλουκά βέβαια παλαιότερα). Οι συγκεκριμένοι τρεις προσπάθησαν και στην Τουρκία, αλλά δεν έφταναν. Σε κανένα κρίσιμο παιχνίδι δεν έπαιξαν και οι τρεις καλά, αλλά δεν είχαν και ιδιαίτερη βοήθεια από άλλους βασικούς, αν και ο Σχορτσιανίτης έκανε προσπάθεια και σε κάποια παιχνίδια, περιλαμβανομένου αυτού με την Ισπανία, ήταν και αποτελεσματικός. Ο Φώτσης κινήθηκε γενικά σε ρηχά νερά (με την Ισπανία πάλεψε), το ίδιο και ο Μπουρούσης, εκτός από το παιχνίδι με την Κίνα, ο Τσαρτσαρής επίσης σε γενικά μέτρια επίπεδα. Κυρίως όμως οι ψηλοί της ομάδας δεν γέμιζαν την ρακέτα σε άμυνα και επίθεση και τους έλειπε η ταχύτητα (από όλη την ομάδα έλειπε η ταχύτητα και η ενέργεια), γι αυτό και έχαναν πολλά, πάρα πολλά ρημπάουντ.
Από τους υπόλοιπους βοήθησαν οι Καϊμακόγλου και Καλάθης, που έπρεπε να χρησιμοποιηθούν περισσότερο, ιδίως ο πρώτος και ιδιαίτερα στο παιχνίδι με την Ισπανία. Ανύπαρκτοι, δίχως «τσαγανό» και πάθος αποδείχτηκαν οι Περπέρογλου, Πρίντεζης (αυτός είχε «τσαγανό», αλλά ήταν λίγος σαν παίκτης) και Βουγιούκας. Τέλος, ο Κασλάουσκας ήταν ένας από τους βασικούς υπεύθυνους της πολύ μέτριας απόδοσης της ομάδας. Δεν είχε προνοήσει να την ετοιμάσει για να αντιμετωπίζει άμυνες ζώνης. Απόδειξη ότι δεν πήρε τον μοναδικό κλασικό σουτέρ, το Βασιλειάδη, αντί του Πρίντεζη ας πούμε, και όλοι διαπιστώσαμε ότι η ομάδα πάθαινε ναυτία όταν αντιμετώπιζε άμυνες ζώνης, πράγμα που φυσικά κατάλαβαν και όλοι οι αντίπαλοι προπονητές. Και με άμυνες ζώνης την έπνιγαν.
Αλλά και σε όλη τη διάρκεια του τουρνουά σε επίπεδο ομίλων ο Κασλάουσκας φάνηκε να μην ελέγχει την ομάδα, έδειξε ολιγωρία, ατολμία και έλλειψη φαντασίας, με αποκορύφωμα το παιχνίδι με την Ισπανία. Εκεί προσπάθησε να αντιμετωπίσει μία πολύ καλή ομάδα 12 παικτών χρησιμοποιώντας πέντε παίκτες. Το αποτέλεσμα ήταν η ήττα, αφού Ο συγκλονιστικός Διαμαντίδης στο τέλος «τα έφτυσε», ο πολύ καλός Ζήσης δεν άντεξε και αυτός, ο Σπανούλης ήταν καταφανώς καταπονημένος αφού σε όλα τα προηγούμενα παιχνίδια κατέβαζε την μπάλα και προσπαθούσε ταυτόχρονα να είναι και εκτελεστής, ενώ από τους ψηλούς, ο Φώτσης πάλεψε, αλλά δεν ήταν ο γνωστός, ο Μπουρούσης πλησίασε την ανυπαρξία και μόνο ο Σχορτσιανίτης αποτελούσε σοβαρή απειλή όσο άντεχε στην κούραση και το ανελέητο ξύλο που έτρωγε κάτω από το παγερό βλέμμα των διαιτητών. Ο Κασλάουσκας ξέχασε στον πάγκο τόσο τον Τσαρτσαρή όσο και τον Καϊμακόγλου, ακόμη και τον Καλάθη που μπορούσε να τον χρησιμοποιήσει περισσότερο παρά τα λάθη που έκανε, για να ξεκουράζει εκ περιτροπής τους άλλους τρεις.
Όλα δείχνουν ότι αυτή η ομάδα ολοκλήρωσε τον κύκλο της, αφού έδωσε πολλές χαρές και έκανε υπερήφανους τους φιλάθλους της χώρας. Το σηματοδοτεί και η δήλωση του Διαμαντίδη ότι αποχωρεί (αν και πολλοί θαυμαστές του επιμένουν ότι δεν δικαιούται κανείς παίκτης να λέει «όχι» στην εθνική, όσο αυτή τον χρειάζεται και αυτός μπορεί), ενώ όπως είπαμε υπάρχουν και υπόνοιες ότι το κλίμα της ομάδας έχει διαταραχθεί σοβαρά. Υποτίθεται ότι έρχονται νέοι παίκτες για να καλύψουν τα κενά, αλλά αυτό από πρώτη ματιά είναι αμφίβολο, καθώς οι ομάδες δεν τους εμπιστεύονται στο πρωτάθλημα, αλλά αντίθετα τους θάβουν. Δεν έχουμε γρήγορους και δυνατούς ψηλούς (ο Σχορτσιανίτης είναι δυνατός , αλλά όχι γρήγορος) και γενικά το ελληνικό μπάσκετ έχει μείνει πίσω από πλευράς ταχύτητας και αθλητικών δυνατοτήτων και αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι δεν υπάρχει σχολικός αθλητισμός και η άσκηση δεν αποτελεί τρόπο ζωής των ελλήνων.
Συμπέρασμα: θα περάσουμε μία δύσκολη περίοδο μέχρι να κτίσουμε μία νέα καλή εθνική ομάδα στο μπάσκετ, στο άθλημα δηλαδή που μας χάριζε διακρίσεις εδώ και πολλά χρόνια. Να μην ξεχνάμε ότι όπως είδαμε, δεν είμαστε και συμπαθείς και δεν είναι τυχαίος ο θόρυβος που σηκώθηκε μετά τον αγώνα με τη Ρωσία και την αντιμετώπιση που είχε η ομάδα από τους διαιτητές. Φαίνεται ότι το πέρασμα του Βασιλακόπουλου από τη FIBA άφησε ανοιχτούς λογαριασμούς που θα τους πληρώνουμε για κάποιο διάστημα. Χρειάζεται όμως υπομονή, θέληση, στοιχειωδώς ανταγωνιστικό πρωτάθλημα (πως θα γίνει αυτό με τους δύο να διαθέτουν άφθονο χρήμα και τους υπόλοιπους να φυτοζωούν;), μήντια και δημοσιογράφους που να μην γλείφουν ακατάπαυστα και να μην υπονομεύουν επίσης ακατάπαυστα, σχολικό αθλητισμό και προπαντός σχεδιασμό σε κάποιες νέες βάσεις το μπάσκετ στην Ελλάδα. Αξίζει να το διατηρήσουμε σε υψηλό επίπεδο αυτό το άθλημα. Μας πάει και αποδίδει.
Α.Στα