Το πακέτο μέτρων με το όνομα Salva-Italia ( Σώσε την Ιταλία) προβλέπει αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης στα 66 έτη σταδιακά εώς το 2018 και για τα δύο φύλα, πάγωμα συντάξεων εκτός από τις κατώτερες και αυτών που φτάνουν τα 963 ευρώ, επιστροφή του φόρου πρώτης κατοικίας, φόρος της τάξεως του 1,5% στα κεφάλαια που επιστρέφονται από το εξωτερικό και την παρακολούθηση των πληρωμών άνω των 1000 ευρώ. Αύξηση του φπα από το 21 στο 23% και φόροι στα είδη πολυτελείας( αυτοκίνητα, αεροπλάνα, σκάφη) και στις τράπεζες. Αυτό, όταν η Ελλάδα σε λιγότερο από ένα χρόνο μείωσε το έλλειμμά της κατά δέκα δισεκατομμύρια ευρώ από περίπου 30 δισ. ευρώ, στα 20 με 21 δισ. ευρώ που ανέρχεται το έλλειμμα συνολικά σήμερα.
Τα 18 από τα 30δις η Ιταλία θα τα εισπράξει από τους συνταξιούχους και τις οικογένειες , ενώ τα υπόλοιπα από μείωση των εξόδων του κράτους και ανάπτυξη. Στην Ελλάδα, οι συνταξιούχοι έχουν υποστεί τρεις μειώσεις στις επικουρικές τους συντάξεις, απευθείας μειώσεις στις κύριες συντάξεις με μαχαίρι στα δώρα Πάσχα και Χριστουγέννων και βεβαίως με τα διαρκή και συνεχόμενα χαράτσια της ΔΕΗ, τις έκτακτες εισφορές και βεβαίως ενόψει της νέας μείωσης κατά 25% των επικουρικών.
Η κυβέρνηση Μόντι ανακοίνωσε την πρόθεσή της για μείωση των μισθών των βουλευτών καθώς και τα ισόβια προνόμιά τους προκαλώντας θύελλα αντιδράσεων από τα κόμματα λέγοντας ότι τέτοιες αλλαγές ανήκουν στην δικαιοδοσία της βουλής. Στην Ελλάδα, “κόψαμε” μόνο ένα μισθό...
Η Ιταλική κυβέρνηση πήρε ψήφο εμπιστοσύνης στις 16 Δεκεμβρίου εγκρίνοντας έτσι τα μέτρα, τα οποία γρήγορα χαρακτηρίστηκαν άδικα και καταστροφικά για την κοινωνία από τα συνδικάτα και την αντιπολίτευση.
Η κυβέρνηση έκανε λόγο για ισότητα στη λήψη μέτρων δικαιολογώντας ταυτόχρονα ότι μέσα σε 18 μέρες ήταν το καλύτερο αποτέλεσμα μέτρων, αναγκαίων για να καθησυχάσουν τις αγορές. Τα ιταλικά συνδικάτα επιμένουν στην αρνητική στάση προχωρώντας όλα μαζί σε απεργία στα ΜΜΜ την στις 15 και 16 Δεκεμβρίου.
‘’ Για να μην γίνουμε Ελλάδα’’ αυτή είναι η φράση που επαναλαμβάνουν τους τελευταίους μήνες οι Ιταλοί πολιτικοί επί κυβέρνησης Μπερλουσκόνι αλλά και της τωρινής τεχνοκρατικής για να δικαιολογήσουν τη λήψη μέτρων που ζητήθηκε από την Ε.Ε. για μια κρίση που δεν είναι δική τους αλλά όπως και στην Ελλάδα κερδοσκοπούν οι αγορές εναντίων τους.
Σύμφωνα με αναλυτές, ο παραλληλισμός με την Ελλάδα όμως δύσκολα ευσταθεί και στα μέτρα καθώς οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν εγκρίνει μέσα σε δύο χρόνια μνημόνια και μεσοπρόθεσμο, συμφωνίες για τις οποίες δεν γίνεται καμία αναφορά, για ένα χρέος μηδαμινό σε σχέση με το ιταλικό.
Το υποχρεωτικό χαράτσι στην πρώτη κατοικία μέσω της ΔΕΗ μαζί με όλους τους άλλους φόρους στα ακίνητα, η μεγάλη μείωση και κατάργηση μισθών και συντάξεων σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, η αύξηση τεκμηρίων στα οχήματα, η αύξηση του ΦΠΑ, η ανεξέλεγκτη αύξηση τιμών οι απολύσεις σε συνδυασμό με την αναποτελεσματικότητα τους κράτους σε λειτουργία και θέματα ανάπτυξης , απέχουν πολύ από την Ιταλική πραγματικότητα και τους φόβους της για την κατάληξη της κρίσης.
Κ. Στράτος