Και τούτο γιατί είχαν επικοινωνήσει μαζί του και είχαν συμφωνήσει ότι αυτό που προείχε, ήταν να προχωρήσει το κόμμα ψύχραιμα και χωρίς βιασύνη την επόμενη μέρα.

Η κίνηση του σημερινού προέδρου, ο οποίος δηλώνει ότι διαφωνεί με τον τρόπο ανάδειξης αρχηγού από τη βάση την οποία ελέγχουν οι κομματικές βαρονίες και ζητεί περισσότερο κλειστές διαδικασίες, όπου οργανωτικά, ξέρει το παιχνίδι και αισθάνεται δυνατός, μπορεί να τους αιφνιδίασε, αλλά, έχει εξήγηση.

Αφενός, υπάρχει πάντα το ανθρώπινο στοιχείο, καθώς ο κ. Μεϊμαράκης, συνειδητοποιώντας ότι παρά τη γραμμή καταλλαγής που εξέπεμψε, άρχισαν να ακονίζονται από τα τηλεπαράθυρα τα μαχαίρια, βγήκε εκτός εαυτού και αντέδρασε θυμικά.

Κι αφετέρου, ανοίγοντας ο ίδιος την αυλαία της προεδρίας, διατηρεί την πρωτοβουλία των κινήσεων, ρίχνοντας το γάντι σε όσους επίδοξους, πλην ανέτοιμους δελφίνους, θέλουν το «πετράδι του στέμματος», προκειμένου να μετρήσουν το μπόι τους στην εσωκομματική αρένα.

Ένας συνδυασμός και των δύο, ίσως θα ήταν πλησιέστερα στην αλήθεια…