Το γεγονός θα ήταν ανάξιο σχολιασμού ή αναφοράς αν, η Σύμβαση αυτή δεν ήταν «το πρώτο διεθνές νομικό ποινικό όργανο που υποχρεώνει τα συμβαλλόμενα κράτη να ποινικοποιήσουν:
• την παραγωγή παραποιημένων ιατρικών προϊόντων.
• Την προμήθεια, προσφορά και εμπορία παραποιημένων ή «μαϊμού» φαρμάκων.

• Την μη εξουσιοδοτημένη παρασκευή ή προμήθεια φαρμάκων και  την διάθεση στην αγορά ιατροτεχνολογικών προϊόντων που δεν πληρούν τις απαιτήσεις συμμόρφωσης.

Η Σύμβαση παρέχει ένα πλαίσιο για εθνική και διεθνή συνεργασία στους διάφορους τομείς της δημόσιας διοίκησης, μέτρα συντονισμού σε εθνικό επίπεδο, προληπτικά μέτρα για χρήση από τον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα και προστασία θυμάτων και μαρτύρων. Επιπλέον, προβλέπει την ίδρυση ενός φορέα παρακολούθησης για την επίβλεψη της εφαρμογής της σύμβασης από τα συμβαλλόμενα κράτη.

Κι+ όμως, την Σύμβαση αυτή «αντιστέκεται» να υπογράψει (πόσο μάλλον περισσότερο να την θέσει σε ισχύ) η Ελλάδα, μαζί μ’ άλλες χώρες-μέλη τη Συμβουλίου της Ευρώπης, όπως η Βουλγαρία, η Ρουμανία, το Αζερμπαϊτζάν, η Τσεχία, η Εσθονία, η Λιθουανία κ.α

…και καλά οι υπόλοιπες χώρες, η Ελλάδα δεν ενδιαφέρεται να έχει ένα «νομικό εργαλείο», για την προστασία των ασθενών από παραποιημένα και ενδεχομένως επικίνδυνα φάρμακα;

Νίκος Ρούσσης-Στρασβούργο