Καταχρηστικά λοιπόν ας κρατήσουμε τον όρο. Και ας δούμε τι είπε ο Πρωθυπουργός σε αυτό το «διάγγελμα».

Ψέματα, επιθέσεις κατά πάντων, έπαινοι για τον εαυτό του, τετριμμένες μυθολογικές παραπομπές και αναφορές.

Είχε όμως και μία αποκάλυψη: ο κ. Τσίπρας θεωρεί πλέον τον εαυτό του Μεγάλο Τιμονιέρη.

Το είπε σχεδόν απερίφραστα: «Αυτός ο λαός, πριν από τριάμισι χρόνια, πήρε μια ιστορική απόφαση. Να πάρει το τιμόνι της χώρας από αυτούς που την οδήγησαν στα βράχια. Και να το δώσει σε νέους καπετάνιους».

Δεν ξέρουμε αν ο κ. Τσίπρας εσχάτως γοητεύεται και από τον Μάο Τσε Τουνγκ.

Αν κρίνουμε όμως από το παραληρηματικό του «διάγγελμα» και τις απειλές που περιλαμβάνονταν σε αυτό, καλό είναι να έχουμε κατά νου ότι οι αναφορές σε τιμονιέρηδες και καπετάνιους μπορεί να ήταν ατυχείς, ίσως όμως όχι τυχαίες.

Ως γνωστόν, ο καπετάνιος κάνει ό,τι του καπνίσει και λογαριασμό δεν δίνει. Όταν όμως το πλοίο σκάσει στα βράχια, είναι μεν αργά, αλλά αυτός την πληρώνει.

Υπάρχουν βέβαια και οι καπετάνιοι του γλυκού νερού…