Όταν μεγάλωσα και τρίφτηκα λίγο με την αρχαία ελληνική γραμματεία, άρχισα να υποψιάζομαι το μεγαλείο της αρχαιοελληνικής φυλής. Ότι ο λαός εκείνος, που γεννήθηκε μεταξύ ουρανού και θάλασσας, ως αυταξία του θεωρούσε την επικράτηση του δυνατότερου μυός, του μυαλού. Έτσι λοιπόν, με τους Νέστορες πορεύτηκε τους χρόνους της ακμής του. Με τους Αριστοτέληδες. Οι Αλέξανδροι ήταν τα χέρια.

Έχουμε και μεις σήμερα τους ήρωας μας. Κάτι Πάτροκλους, που φοράνε στραβά τη πανοπλία του Αχιλλέως και γελάνε οι ξανθοί Τρώες πίσω απ' τα τείχη. Και τους σοφούς μας - βεβαίως, βεβαίως. Κάτι Φλαμπουράρηδες, παιδοτρίβες δούλων.

 Δημοσθένης Δέπος