Ας δούμε συνοπτικά τις σχέσεις και τους συσχετισμούς που διαμορφώνονται:

-          Ο Αλέξης Τσίπρας συγκαλεί ένα υπουργικό συμβούλιο για να δείξει ότι υπάρχει κυβέρνηση. Και εκεί παρακαλά τον Πάνο Καμμένο να μην τον ρίξει (απειλώντας ταυτόχρονα και όσους ακόμη το σκέφτονται). Στην ουσία, υπό αυτές τις συνθήκες, κυβέρνηση δεν υπάρχει.

-          Όσο ο πρωθυπουργός ζητεί ενότητα και αδελφοσύνη, πλακώνονται στο ίδιο υπουργικό συμβούλιο ο υπουργός Αμυνας με τον υπουργό Εξωτερικών. Θέμα η συμφωνία των Πρεσπών και η στάση του Καμμένου, η οποία έχει κάνει τον Κοτζιά έξαλλο. Ο πρωθυπουργός απλώς παρακολουθεί. Ετσι ακυρώνει και ο ίδιος τον εαυτό του.

-          Ο Νίκος Παππάς, φίλος του Πάνου Καμμένου καλύπτει και στηρίζει τον υπουργό Αμυνας. Λέει ότι δεν υπάρχει «Σαλβίνι» στην κυβέρνηση αυτή. Απαντά με αυτόν τον τρόπο στον Φίλη που είχε χαρακτηρίσει έτσι τον Καμμένο, αλλά και στον Κοτζιά.

-          Την ίδια στιγμή, το κόμμα έχει παραδοθεί στην παρέα του Παππά. Φάνηκε αυτό από τα αποτελέσματα της εσωκομματικής ψηφοφορίας την Κυριακή. Σε νέα αστέρια αναδεικνύονται ο ίδιος ο υπουργός ΨΗΠΤΕ και Διαστήματος και η Ρένα Δούρου, η οποία κατά τα λοιπά είναι πολιτικά τελειωμένη. Φίλης, Βούτσης, Τζανακόπουλος και λοιποί «εχθροί» του Παππά ψαλιδίζονται.

-          Όλα αυτά συμβαίνουν ενώ όλα τα λεφτά ο Αλέξης Τσίπρας τα έχει βάλει στην συμφωνία των Πρεσπών. Όμως το μέλλον της εξαρτάται εν πολλοίς από του Σκοπιανούς, όπως και ο χρόνος ζωής της κυβέρνησης Τσίπρα. Για τον οποίο ο Πρωθυπουργός δεν μπορεί να γνωρίζει τίποτε με ακρίβεια. Οπότε περιμένει.

Και έτσι ηγείται, υποτίθεται, μίας παράλυτης κυβέρνησης. Και ενός κόμματος όπου κάνει κουμάντο ο Παππάς...