Το κουβέντιασαν, λέει, ο Τσίπρας με τον Μπορίσοφ και ο Ελληνας Πρωθυπουργός είπε ότι θα το εξετάσει…

Η σκέψη μπορεί να γοητεύει τους ποδοσφαιρόφιλους, αλλά το ενδεχόμενο υλοποίησης είναι από απίθανο έως και εφιαλτικό.

Κατ΄αρχάς, για να έχουμε μία επίγνωση των μεγεθών και του κόστους: τα τελευταία δύο Παγκόσμια Κύπελλα, της Βραζιλίας και της Ρωσίας κόστισαν από 11 έως 15 δισ. δολάρια το καθένα. Για να μην ξεχνάμε σε τι κατάσταση βρίσκεται η χώρα μας, δηλαδή.

Εν συνεχεία, καλό θα είναι να έχουμε και μία συναίσθηση άλλων παραμέτρων. Όπως για παράδειγμα οι μετακινήσεις φιλάθλων μεταξύ των τεσσάρων χωρών. Πώς θα γίνονται; Με αεροπλάνα ή με τα αυτοκίνητά τους; Γιατί σε αυτές τις περιπτώσεις αν δεν υπάρχει σιδηροδρομικό δίκτυο σοβαρό και σύγχρονο, μαζικές μετακινήσεις δεν νοούνται. Μπορεί βέβαια μέχρι τότε ο Σπίρτζης να έχει κάνει θαύματα, ακόμη και αν δεν είναι υπουργός.

Επίσης, το κρισιμότερο: στις τέσσερις χώρες δεν υπάρχουν περισσότερα από τέσσερα στάδια, τα οποία να πληρούν κατ΄ελάχιστον τις προδιαγραφές για την διεξαγωγή Παγκοσμίου Κυπέλλου. Για το εναρκτήριο ματς και τον τελικό η FIFA απαιτεί ένα στάδιο 80.000 θέσεων. Δεν υπάρχει κανένα, πουθενά. Ακόμη και τα υπό κατασκευή στάδια στην Ελλάδα δεν θα έχουν την απαιτούμενη ελάχιστη χωρητικότητα των 40.000, ενώ πάνω από 55.000 θέσεις έχουν μόνο δύο εγκαταστάσεις στην Βουλγαρία και μία στην Ελλάδα (το Ολυμπιακό Στάδιο, το οποίο το 2030 θα έχει ηλικία 50 ετών).

Συνεπώς: άλλα λόγια να αγαπιόμαστε.