Με το που ανακοινώθηκε η υποψηφιότητά του για τις ευρωεκλογές παρουσιαζόταν ως ο εγγονός του Πέτρου και όχι ως ο γιος του Σωκράτη. Φαίνεται πως είναι μία πάγια τακτική, στην προσπάθεια να αντικρούσουν τα περί οικογενειοκρατίας ή άλλα άβολα σχετικά, αφού θυμόμαστε και τον Στέλιο Παππά σε μία αντίστοιχη (και αντίστροφη) προσπάθεια να δηλώσει ότι δεν είναι ο πατέρας του Νίκου αλλά ο γιος του μπαρμπα-Νίκου…

Εν πάση περιπτώσει, ο εγγονός του Πέτρου Κόκκαλη άρχισε να δίνει συνεντεύξεις σε όλα τα φιλοκυβερνητικά μέσα και έντυπα και το Σαββατοκύριακο ήταν η σειρά της ΕφΣυν.

Και εκεί ήλθε η στιγμή που ρωτήθηκε το αναμενόμενο. Πόσο επηρεάστηκε από την ιδεολογία του παππού του.

Η απάντηση ήταν κάπως παράξενη. Για πολλούς λόγους.

Κατ’ αρχάς επειδή απάντησε για την… γιαγιά του, την Νίκη Κουλέτση, σύζυγο του Πέτρου και μητέρα του Σωκράτη Κόκκαλη.   «Μεγάλωσα με τη γιαγιά μου και τις παρέες της από την Αριστερά της πολιτικής μετανάστευσης, ακούγοντας αυτές τις ιστορίες», ανέφερε ο κ. Κόκκαλης και συνέχισε με το επόμενο παράδοξο: «Τη θυμάμαι να κλαίει με μαύρο δάκρυ το 1989 όταν διαλύθηκε η Σοβιετική Ενωση. Ο παππούς μου παρέμεινε ιδεολόγος και αγωνιστής ώς το τέλος της ζωής του. Σαφώς και επηρεάστηκα».

Το ζητηματάκι που προκύπτει είναι ότι το 1989 δεν έπεσε η ΕΣΣΔ, αλλά το Τείχος του Βερολίνου. Να έκλαιγε η γιαγιά του Πέτρου επειδή γκρεμίστηκε το τείχος του αίσχους; Δύσκολο να το πιστέψει κανείς.

Η ΕΣΣΔ πάντως έπεσε το 1990 και τυπικά διαλύθηκε το 1991.

Και ο Πέτρος Κόκκαλης είχε φύγει από την ζωή το 1962, οκτώ χρόνια προτού γεννηθεί ο εγγονός του.