Θυμάμαι το όνομα του Σάκη (Καράγιωργα) να ακούγεται συνεχώς μέσα στο σπίτι και ο πατέρας μου να μιλά με θαυμασμό για τον φίλο των παιδικών του χρόνων από τον Πύργο.

Άνθρωποι προοδευτικοί οι γονείς μου, εγκλωβισμένοι όμως στην προσπάθειά τους να προστατέψουν τα παιδιά τους, έμειναν στην ουσία απαθείς, όπως η πλειοψηφία των πολιτών.
Πιο πολλές είναι οι μνήμες από τότε που ξεκίνησα Δημοτικό, δυο μήνες πριν την εξέγερση του Πολυτεχνείου.
Το ραδιόφωνο που έπαιζε. Τα κλειστά παντζούρια. Την μάνα να κλαίει και να θέλει να πάει να βοηθήσει τα «παιδιά».

Θυμάμαι το πουλί.
Τα δημοτικά τραγούδια με τα κλαρίνα που ακούγονταν από το ραδιόφωνο.
Το «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών».
Τον δάσκαλο που έδερνε με μίσος τους κουμπούρες του σχολείου σε κοινή θέα στο προαύλιο.
Και μετά την εισβολή.
Το ξεπούλημα της Κύπρου.
Τον Κύπριο παππού να βρίζει τους «πουστοσυνταγματάρχες».
Την άφιξη του Αντρέα στο ανατολικό αεροδρόμιο.
Την ελπίδα που γεννιόταν στις στάχτες της Κύπρου.
Το κλάμα μέσα στο σπίτι, όταν σκοτώθηκε (δολοφονήθηκε;) ο Αλέκος Παναγούλης.

Οι γενιές που είχαν κάποιες μνήμες από τη μαύρη αυτή περίοδο σιγά σιγά βαδίζουν προς το τέλος. Σε λίγο θα φύγει και η δικιά μου γενιά, η τελευταία που έχει κάποια ψήγματα ανάμνησης από την μαύρη αυτή περίοδο.
Τα χρόνια της Δέσποινας, του γύψου, του τάματος, του τελικού «ν» σε όλες τις λέξεις ασχέτως κλίσης, της λογοκρισίας, των βασανιστηρίων, της Μπουμπουλίνας, της ΕΑΤ-ΕΣΑ, της Γυάρου και της Μακρονήσου.

Και ο φόβος ότι η λήθη θα ξαναοδηγήσει σε ατραπούς δύσκολες και ζοφερές έχει πάψει να είναι φόβος. Είναι δυστυχώς μια πραγματικότητα.

Είναι στο χέρι μας να αντιδράσουμε.

(Για να μην ξεχάσουμε, ας δούμε το μισάωρο ντοκυμαντέρ του Παντελή Βούλγαρη.)

- Ο τίτλος του άρθρου είναι στίχος του Μ. Θεοδωράκη (1967)

*Η κ. Αγγελική Κανελλακοπούλου είναι εκπαιδευτικός, διευθυντικό στέλεχος της Γερμανικής Σχολής Αθηνών. Είναι υποψήφια δημοτική σύμβουλος στον δήμο Κηφισιάς με τον συνδυασμό +εργαζόμαστε του Νίκου Χιωτάκη.