Αυτό το 31,5%, το οποίο θεωρεί προσωπικό του επίτευγμα – και μέχρις ενός σημείου έχει δίκιο.

Προφανώς δικό του κατόρθωμα είναι, αν και είναι δύσκολο να διαχωρίσει κανείς αν άλλα συστατικά της επιτυχίας της συνταγής, π.χ. Πολάκης, συνέβαλαν και την έκαναν πιο πικάντικη.

Με αυτό το 31,5% λοιπόν, ο Τσίπρας πορεύεται και κοκορεύεται. Λέει ότι θα το τιμήσει, θεωρεί ότι αυτό αντιστοιχεί στους «πολλούς», που ισχυρίζεται ότι στηρίζει και προστατεύει, έστω και αν είναι λιγότεροι από τους άλλους. Στην δική του λογική και νοοτροπία, αυτό θα έπρεπε να παίζει κάποιο ρόλο.

Το θέμα είναι ότι ο πρώην Πρωθυπουργός θεωρεί ότι αυτό το 31,5% είναι παντοτινό. Και ότι σε κάθε περίπτωση ξεκινά από αυτό και στις επόμενες εκλογές θα πάει παραπάνω.

Κρίνοντας από αυτά που λέει και το πόσο τετριμμένα και αναντίστοιχα με την εποχή και τις ανάγκες της χώρας είναι, δεν θα έπρεπε να είναι βέβαιος για την επιτυχία του. Στον βαθμό που θα συνεχίσει με αναδρομές στο ηρωικό παρελθόν και με «πάλης ξεκίνημα νέους αγώνες», το 31,% κάποια στιγμή θα βαρεθεί. Ας μην λησμονούμε, π.χ. η δεξιά Μέρκελ κυβερνά στην Γερμανία 14 χρόνια

Η ανυπαρξία κάποιας άλλης πρότασης ανάμεσα σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ επίσης δεν θα είναι παντοτινή. Το διαφαινόμενο διάστημα έως τις επόμενες εκλογές θα είναι μακρύ και όπως έχουμε διαπιστώσει τα τελευταία χρόνια, ούτε καν η ύπαρξη πολιτικών δυνάμεων και προσώπων πρέπει να θεωρείται δεδομένη.