Ας μείνουμε όμως σε εκείνους που ανέλαβαν πρωθυπουργικά καθήκοντα με την ψήφο εμπιστοσύνης της Βουλής. 

Οι έξι αυτοί πρώην Πρωθυπουργοί έχουν κριθεί για πολλά. Για πράξεις, παραλείψεις, απουσία από την δημοσιότητα, ευθύνες για την κρίση, ευθύνες για μνημόνια και πολλά άλλα. 

Παρά ταύτα, κάποιοι από αυτούς διαθέτουν ένα δίκτυο διεθνών επαφών, κάποιοι έχουν ένα κάποιο κύρος, μερικοί νομίζουν ότι διαθέτουν κύρος, έστω και αν το νομίζουν μόνο οι ίδιοι. 

Ο ένας από τους έξι είναι σήμερα αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Τις τελευταίες ημέρες και αφότου οξύνθηκε και πήρε νέα τροπή το μεταναστευτικό ζήτημα απουσιάζει από την δημοσιότητα. Εχει αφήσει το κόμμα του και την νεολαία του να οργιάζουν με αντιπολιτευτικές ανακοινώσεις μνημειώδους και εμμονικής αφέλειας. Υπό αυτήν την έννοια, ο Αλέξης Τσίπρας έχει χάσει μία μεγάλη ευκαιρία να αποδείξει ότι διαθέτει έναν στοιχειώδη βαθμό πολιτικής υπευθυνότητας. Ίσως δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει αυτό…

Για τους υπόλοιπους δεν είναι αργά να κάνουν κάτι πρωτοφανές και αναγκαίο: να σηκώσουν τα τηλέφωνα, να ενεργοποιήσουν τα δίκτυα των επαφών τους διεθνώς και να συμβάλλουν στην προσπάθεια δημιουργίας ενός μετώπου υπέρ της χώρας. Δεν σημαίνει ότι θα άλλαζαν έτσι οι διεθνείς συσχετισμοί, αλλά μία τέτοια πρωτοβουλία θα είχε σίγουρα θετική επίδραση σε συμβολικό επίπεδο και ενδεχομένως κάποια αποτελέσματα σε παρασκηνιακό.