Ανέφερε μεταξύ των άλλων πριν από δύο ημέρες: «Το ομόλογο-κορονοϊού είναι στην πραγματικότητα μόνο ένας όρος. Πίσω από αυτόν βρίσκεται το μεγαλύτερο ζήτημα της ευθύνης. Και ως προς αυτό οι επιφυλάξεις οι οποίες υπάρχουν στη Γερμανία, αλλά και σε άλλες χώρες, είναι δικαιολογημένες». 

Και είπε στην συνέχεια και αυτό: «Από την άλλη πλευρά, φυσικά και ανησυχώ ότι μετά την κρίση το οικονομικό χάσμα θα είναι βαθύτερο από ό,τι πριν. Ο στόχος της Ευρώπης ήταν πάντα ότι θα συγκλίνουμε οικονομικά. Η Ιταλία βρίσκεται ανυπαίτια σε αυτή την κρίση κορωνοϊού, η οποία έπληξε τη χώρα ακριβώς στην καρδιά της οικονομίας της, τη μεσαία τάξη του Βορρά».

Το πρώτο σκέλος της δήλωσης σχεδόν υπερβαίνει τα όρια του ρόλου και των αρμοδιοτήτων της κ. φον ντερ Λάιεν. Η πρόεδρος της Επιτροπής ως μη όφειλε, μιλά ως Γερμανίδα και όχι ως ευρωπαία αξιωματούχος - είναι άλλωστε πρώην μέλος της κυβέρνησης Μέρκελ και φαίνεται ότι δεν μπορεί να το ξεχάσει. Θα μπορούσε λοιπόν άραγε και κάθε επίτροπος να λειτουργήσει ως εκπρόσωπος της χώρας του; 

Το δεύτερο σκέλος της δήλωσης περιέχει μία ακατανόητη ταξική ανάλυση ως προς το πού χτύπησε και ποιον έπληξε ο κορονοϊός. Περίπου σαν κι εκείνη την ανεκδιήγητη δήλωση του Παπαδημούλη στις αρχές της πανδημίας. 

Μπορεί πάντως να κατάλαβε ότι υπερέβη κάπως τα όρια η πρόεδρος της Επιτροπής, καθώς την Δευτέρα έσπευσε να δηλώσει κάτι διαφορετικό και πιο συγκεκριμένα, ότι «πολλά μέτρα, συμπεριλαμβανομένων των ομολόγων εξετάζονται και συζητούνται στο eurogroup»...

Με όλα αυτά, αισιοδοξία για τις εξελίξεις στην Ευρώπη δεν δικαιολογείται και πολύ, αν και η γερμανική αδιαλλαξία αυτήν την φορά θα είναι δύσκολο να φτάσει μέχρι τέλους…