Εν πολλοίς, συζητείται η δυνατότητα σύναψης διακρατικών συμφωνιών μεταξύ «όμορων επιδημιολογικά» χωρών, προκειμένου να είναι δυνατή ή όσο το δυνατόν ασφαλέστερη μετακίνηση τουριστών. 

Στην περίπτωση της Ελλάδας, αυτό σημαίνει συνεννοήσεις με χώρες όπως η Δανία, η Τσεχία, η Αυστρία, η Νορβηγία, η Βουλγαρία, η Κροατία, η Κύπρος και η Κροατία (έστω και αν δεν είναι εντελώς ίδια τα επιδημιολογικά δεδομένα σε όλες αυτές…). Επίσης, υπάρχουν και οι άλλες βαλκανικές χώρες όπου η πανδημία τέθηκε υπό έλεγχο, αλλά σε αυτές τις περιπτώσεις προκύπτει ένα άλλο ζήτημα: οι χώρες που δεν είναι στην ΟΝΕ και έχουν δεχθεί σοβαρά οικονομικά πλήγματα, δεν επιθυμούν να προσθέσουν και την εκροή συναλλάγματος στα προβλήματά τους και υπό αυτήν την έννοια δεν ενθαρρύνουν τα ταξίδια των πολιτών τους στο εξωτερικό. 

Σε κάθε περίπτωση, υπάρχουν δύο (+δύο) χώρες που δεν είναι επιδημιολογικά όμορες με τις άλλες: η Ιταλία και η Ισπανία (και η Γαλλία με την Βρετανία, που συζητούν την δημιουργία μίας μεταξύ τους τουριστικής ζώνης). Ως εκ τούτου, έως τώρα μένουν στην ουσία εκτός των σχεδιασμών για τον τουρισμό. Κατά τα όσα διακινούνται, οι κυβερνήσεις τους έχουν εκδηλώσει μεγάλη ενόχληση. 

Πώς αλλιώς όμως θα μπορούσε να γίνει; Αν υποθέσουμε εν τέλει ότι θα υπάρξει τουριστική κίνηση στην Ευρώπη φέτος…