Ο ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη, παραπαίων και παραζαλισμένος από όσα τον έχουν βρει, προσπαθεί να το παίξει θύμα και να ενεργοποιήσει πολιτικά αντανακλαστικά πολυκαιρισμένα και ασύμβατα με την εποχή. 

Όπως και να ‘χει, οι δύο εκ των πραγμάτων μεγάλες πολιτικές δυνάμεις κονταροχτυπιούνται στο δικαστικο-πολιτικό πεδίο και οι άλλοι παρακολουθούν. 

Για μια ακόμη φορά, αναδεικνύεται το μεγάλο πολιτικό κενό. Η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με προβλήματα και κυρίως με οικονομικές προκλήσεις, που απαιτούν άλλες προσεγγίσεις, θεωρήσεις και προτάσεις. 

Ούτε μία κυβέρνηση ανενόχλητη και ανεξέλεγκτη είναι πιθανό να πράξει τα ενδεδειγμένα, ούτε μία αντιπολίτευση αναχρονιστική και δίχως προτάσεις μπορεί να συμβάλλει. 

Υπό αυτές τις συνθήκες, ο μεσαίος χώρος θα μπορούσε να έχει ρόλο και να καταλάβει ένα πεδίο κρίσιμο για την επόμενη περίοδο. Δεν φαίνεται σε συτή την συγκυρία πολύ πιθανό αυτό. 

Πλην όμως, τα πράγματα δεν θα παραμείνουν στατικά. Η πολιτική δυναμική θα διαμορφωθεί και μόνο όσοι είναι διορατικοί και ρεαλιστές θα κατορθώσουν να την αξιοποιήσουν. 

Με βάση αυτά, το κενό θα πρέπει να καλυφθεί, και όπως λέει ο ποιητής, αυτό συμβαίνει όταν κάποιος πέσει μέσα. Θα μπορούσε αυτό να λειουργήσει και ως προειδοποίηση: “Mind the gap”, που λένε και στο Λονδίνο…