Από εκεί κι έπειτα, το πόσο μπορεί η συζήτηση να ξεφύγει είναι ένα θέμα. Το τι στοιχεία παρατίθενται σε δημοσιεύματα, τι πολιτικές απαντήσεις δίνονται, τι ισχύει, τι δεν ισχύει και ποιον βαρύνει το χρέος της απόδειξης, όλα έχουν τη σημασία τους. 

Ό,τι και αν συμβαίνει όμως, τίθεται ένα ζήτημα. Έχει νόημα η επιστράτευση νομικών μέσων από κάποιον πολιτικό αρχηγό, ειδικά αν έχει και θεσμικό ρόλο, εναντίον του Τύπου; Αυτό επέλεξε να κάνει ο κ. Τσίπρας, απειλώντας με αγωγές και μηνύσεις συγκεκριμένα έντυπα και δημοσιογράφους. 

Δεν υπάρχει κατηγορηματική απάντηση και ο καθένας μπορεί να έχει επιχειρήματα υπέρ της μίας ή της άλλης άποψης. 

Οφείλει ωστόσο κανείς να θυμίσει κάποια πράγματα από το παρελθόν. Για παράδειγμα, ο Ανδρέας Παπανδρέου, ίνδαλμα ανομολόγητο του Αλέξη Τσίπρα, ουδέποτε κατέφυγε σε νομικές ενέργειες, ακόμη και όταν οι χειρότερες δυνατές χυδαιολογίες γράφονταν και διακινούνταν εναντίον του. 

Ίσως η ιστορική αυτή λεπτομέρεια θα πρέπει να αξιολογηθεί…