Η φάση στην οποία βρισκόμαστε, που είναι περίπου η ίδια με εκείνη από την οποία ξεκινήσαμε, χαρακτηρίζεται κρίσιμη και όπως είναι φανερό, ο ιός εξακολουθεί να είναι παρών. 

Σε ό,τι αφορά την αγορά όλοι κατανοούν ότι δεν μπορεί να κλείσει, οι πάντες κινούνται στην κόψη του ξυραφιού και το ποιος θα συνεχίσει είναι ένα μεγάλο στοίχημα που θα κριθεί σε μερικούς μήνες και αναλόγως της πορείας της πανδημίας. 

Σε ό,τι αφορά όμως άλλα μέτρα που ανακοινώνονται, τίθεται ένα ζήτημα. Για ποιον λόγο να αποφασίζεται κάτι το οποίο ούτε να εφαρμοστεί είναι δυνατόν, ούτε να ελεγχθεί. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το μέτρο για την απαγόρευση συγκεντρώσεων άνω των 100 ατόμων, το οποίο κουρελιάστηκε την Πέμπτη με το συλλαλητήριο κατά του νομοσχεδίου του υπουργείου Παιδείας. 

Θα ήταν καλύτερα να μην έχει ανακοινωθεί ένα τέτοιο μέτρο; Από την άποψη του μηνύματος που εκπέμπεται, ίσως όχι. Από πολιτικής άποψης όμως, πόσο προτιμότερο είναι να παίρνεις μέτρα υποτίθεται αυστηρά, να γίνεται μάλιστα μία ολόκληρη πολιτική αντιπαράθεση γι’ αυτά και να καταλήγεις να παρατηρείς πώς δεν εφαρμόζεται τίποτε;