Κομματικά στελέχη, προσκείμενοι δημοσιογράφοι και φιλικά ή κομματικά ΜΜΕ, έχουν ανάγει σε μείζον θέμα την απαίτηση του καταδικασμένου μέλους της 17Ν να μεταφερθεί σε φυλακές της προτίμησης του και θέτουν ζητήματα δημοκρατίας και διάφορα άλλα, με ακροβατικό είναι αλήθεια τρόπο, ενώ εκδηλώνουν μία αγωνιώδη ανησυχία για το τι θα συμβεί αν πεθάνει ο απεργός πείνας. 

Είναι προφανές ότι ζητούμενο είναι η ηρωοποίηση, όμως τι επίδραση θα έχει κάτι τέτοιο; Τι θα σήμαινε από την άλλη αν το κράτος υποχωρούσε απέναντι σε οτιδήποτε σχετικό; Τι θα γινόταν αν με τα ίδια μέσα άρχιζαν να έχουν απαιτήσεις όλοι οι καταδικασμένοι δολοφόνοι;

Το τελευταίο εφεύρημα τους εκφράζεται με μία κάπως περίεργη λογική. «Πώς θα αισθανθούν ο Πρωθυπουργός και η Πρόεδρος της Δημοκρατίας αν υπάρξει στην Ελλάδα ο μοναδικός νεκρός από απεργία πείνας;», λένε. Μπλέκουν δηλαδή και την κ. Σακελλαροπούλου, με υπόνοιες, προφανώς, για την δικαστική της ιδιότητα. 

Πώς να αισθανθούν δηλαδή, αν κάποιος έχει επιλέξει αυτόν τον τρόπο αυτοκτονίας του; Και πόσο αλήθεια πιστεύουν στο ΣΥΡΙΖΑ ότι αυτού του είδους η πολιτική προσφέρει κάτι και σε ποιον; 

Περιττές απορίες γιατί μάλλον δεν τους ενδιαφέρουν τέτοια ζητήματα…