Οι απεργίες και οι διαδηλώσεις της Πέμπτης, έμοιαζαν με αναχρονιστικές αντιδράσεις άλλης εποχής και μάλλον απευθύνονταν σε συγκεκριμένη και περιορισμένη «πελατεία», κοινώς συνδικαλιστές και τους παρατρεχάμενους τους. 

Για να μην σταθεί κανείς στο γεγονός ότι όλοι αυτοί διαμαρτύρονταν επί της ουσίας «στον αέρα», καθώς ούτε μία διάταξη του νομοσχεδίου για τα εργασιακά δεν γνωρίζουν ακόμη, το σχεδόν βέβαιο είναι ότι συνδικαλιστές και πολιτικές ηγεσίες της Αριστεράς, αυτή τη στιγμή δεν έχουν αφομοιώσει τις αλλαγές στην αγορά εργασίας: Την ευελιξία που εκ των πραγμάτων έχει επικρατήσει, τις νέες συνθήκες στην καθημερινότητα εργαζόμενων και επιχειρήσεων, την επίδραση της τεχνολογίας και τόσα άλλα, τα οποία ουδεμία σχέση έχουν με την ισχύουσα νομοθεσία. 

Ως εκ τούτου οι συνδικαλιστικοί αγώνες αυτού του τύπου μοιάζουν βγαλμένοι από τη ναφθαλίνη. 

Κανείς βέβαια δεν μπορεί να αφαιρέσει από κανέναν το δικαίωμα να διαμαρτύρεται. Το θέμα είναι αν η διαμαρτυρία αφορά κάποιον είναι είναι απλώς μία αντανακλαστική, παρωχημένη αντίδραση, περιορισμένης επιρροής και δίχως πολιτικό αντίκτυπο…