Το ένα παράδοξο είναι ότι οι τηλεδιασκέψεις είναι τελικά και παραδόξως δημόσιες, επειδή όλο και κάποιος από τους οικοδεσπότες τις μαγνητοσκοπεί και για κάποιο λόγο (αφελή ή ιδιοτελή) κάπου τις δημοσιοποιεί. 

Το άλλο είναι ότι το φαινόμενο συναντάται κυρίως στις συζητήσεις των ΣΥΡΙΖΑίων, όμως σε κάθε περίπτωση είναι και ενδιαφέρον και διασκεδαστικό. Γιατί αποκαλύπτει τον πραγματικό τους χαρακτήρα, τις εμμονές τους και την προσκόλληση στον προηγούμενο (κάποτε και στον προ-προηγούμενο) αιώνα. 

Έτσι, ακούει και βλέπει  κανείς στις τηλεδιασκέψεις τον Τσίπρα να γελάει χαιρέκακα για την αύξηση των κρουσμάτων, τον Πολάκη να λέει ότι «γ@μ#σ&με τη μεσαία τάξη», τον Βούτση να λέει ότι τα τσαμπουκαλίκια με την τρόικα ήταν περιττά, την Αχτσιόγλου να διακηρύττει ότι η πανδημία είναι ευκαιρία για την Αριστερά και ότι η κανονικότητα δεν ήταν ποτέ και τον Αρβανίτη να επιμένει ότι η Αριστερά θα αλλάξει τον κόσμο (το ότι η αλλαγή θα συμβεί με τον ηγέτη Αλέξη Τσίπρα, που επίσης είπε ο Αρβανίτης είναι από τα πιο χαριτωμένα…) και προφανώς έπεται συνέχεια… 

Που καταλήγουν όλα αυτά; Μάλλον στο ότι η συνθήκη της πανδημίας θα βρει την Αριστερά να προσκυνά με φανατισμό τις αναχρονιστικές εμμονές της, ενδεχομένως και στα «κυβικά» της…