Επί ημέρες εντεινόταν η συζήτηση για τα όσα δεν έχουν γίνει στο χώρο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, για τα όσα θα πρέπει να γίνουν, για το ότι δεν θα υπάρξει άλλη ανοχή, για το ότι «θα καθαρίσει ο τόπος», «θα φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο», και άλλα τέτοια. 

Υπάρχουν ωστόσο βάσιμοι λόγοι να μην είναι κανείς αισιόδοξος. Το να επαναλάβει η κυβέρνηση την κακή της συνήθεια της αυστηροποίησης του νομικού πλαισίου και της εκ των υστέρων νομοθέτησης, κατανοεί κανείς ότι δεν θα προσφέρει τίποτε. 

Επειδή τα φαινόμενα δεν είναι πρωτοφανή, οφείλει κανείς να παρατηρήσει ότι και σε αυτό το πεδίο η κυβέρνηση έχει χάσει μία μεγάλη ευκαιρία. 

Η πανδημία είχε προσφέρει την πολυτέλεια της διακοπής των διοργανώσεων και του κλεισίματος των γηπέδων. Θα μπορούσαν να έχουν ληφθεί πολλές αποφάσεις και να έχουν γίνει πολλά. Ωστόσο, υπάρχει και μία διαπίστωση που δεν είναι ασήμαντη. Επί σχεδόν τρία χρόνια αρμόδιος υπουργός για τον αθλητισμό παραμένει ένα πρόσωπο, το οποίο έχει διακριθεί αν μη τι άλλο για την αδράνειά του στα κρίσιμα πεδία. 

Πρέπει προφανώς να γίνουν πολλά και τολμηρά, που θα έχει ενδιαφέρον να δούμε αν θα συμβούν, ειδικώς σε μία προεκλογική περίοδο…