Ένα από αυτά είναι ότι το  φαινόμενο δεν περιορίζεται στον Πολάκη, αλλά είναι διάχυτο σε όλα τα κλιμάκια του κόμματος. Άλλωστε αυτό γίνεται σαφές και από το γεγονός ότι κανένας, αλλά κανένας, δεν ασχολήθηκε με το να αποδοκιμάσει τον Βερναρδάκη. 

Ένα άλλο στοιχείο είναι ότι δεν αντιλαμβάνονται το μέγεθος της πολιτικής τους ανοησίας. Με τέτοιες «παρεμβάσεις» και πρακτικές, το μόνο σίγουρο είναι ότι, εν προκειμένω, η υπουργός Παιδείας κερδίζει τη συμπάθεια όλων των (πολλών) υπολοίπων. 

Το τρίτο είναι ότι σε κάποιες περιπτώσεις όπως η πρόσφατη, αποκαλύπτεται και η θρασυδειλία των κατά τα άλλα αγέρωχων της Αριστεράς. Μόλις ο Βερναρδάκης αντιλήφθηκε το μέγεθος του ατοπήματος και κυρίως το ενδεχόμενο να έχει σοβαρές νομικές περιπέτειες, έσπευσε να ζητήσει συγγνώμη, έστω προσθέτοντας τα γνωστά, θλιβερά «αλλά»…