Στα περισσότερα σχόλια που ήδη αναρτώνται στα κοινωνικά δίκτυα, πολλοί καταφεύγουν σε αυτοαναφορικές αναλύσεις, βλέπουν τον εαυτό τους κάπου, κάπως, επειδή συνεργάστηκαν για περισσότερο ή λιγότερο με τον Ψυχάρη. Θεμιτό μέχρις ενός σημείου, φλύαρο και ανούσιο από μία στιγμή και μετά. 

Η ουσία και ό,τι έχει να κάνει με μία προσωπικότητα όπως ο Ψυχάρης (και ο Λαμπράκης), εντοπίζεται σε κάποια στοιχεία, που ψυχρά και δίχως πολλά ανεκδοτολογικά παραλειπόμενα, μπορούν να συνοψιστούν στα εξής: 

• Ήταν ο τελευταίος πραγματικός εκδότης, ένας άνθρωπος προερχόμενος από την έντυπη δημοσιογραφία, που ανέλαβε την διεύθυνση αρχικά, την έκδοση στη συνέχεια, ενός παραδοσιακού εντύπου και το απογείωσε στη νέα εποχή από τα τέλη του προηγούμενου αιώνα. 
• Ήταν ένας διευθυντής/εκδότης, ο οποίος απαιτούσε πολλά από συνεργάτες και συντάκτες, όμως ποτέ δεν άφησε κανέναν ακάλυπτο και εκτεθειμένο. Μπορεί να ήταν αποδέκτης παραπόνων από υπουργούς ή άλλους για γραφόμενα στις εφημερίδες του, όμως θα έκλεινε κατάμουτρα το τηλέφωνο και πιθανώς θα καλούσε τον συντάκτη εν συνεχεία για ό,τι ενδεχομένως θα χρειαζόταν να συζητηθεί κατ’ ιδίαν. 
• Ήταν εν ολίγοις ένας άνθρωπος ο οποίος κατέστησε τον Τύπο πόλο ισχύος και σε κάποιες περιπτώσεις, φόβητρο των εξουσιών.
• Έκανε λάθη και τα πλήρωσε. 

Ξεχώρισε γι’ όλα αυτά και υπό οποιαδήποτε έννοια, είναι μέρος της Ιστορίας.