Στα σημαντικά προφανώς συγκαταλέγονται τα πολλά που συμβαίνουν διεθνώς και μεταβάλλουν με ταχύτητα ισορροπίες και δεδομένα. 

Ο Πούτιν επιστρατεύει εφέδρους και ετοιμάζεται για την επόμενη περίοδο του δύσκολου πολέμου στην Ουκρανία, η Κίνα παίρνει αποστάσεις από αυτόν, ο Ερντογάν «φορτώνει» σε επιθετικότητα εναντίον της Ελλάδας, αλλά προσεγγίζει τη Δύση, το Ισραήλ ενόψει εκλογών επανέρχεται στη συζήτηση για τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους, ενώ και αυτό συζητά με τον Ερντογάν, το Ιράν «βράζει», στην Ιταλία αναμένονται τα αποτελέσματα των εκλογών και η δημιουργία μίας κυβέρνησης (πιθανώς) οπερέτας, στις ΗΠΑ ετοιμάζονται για τις κρίσιμες ενδιάμεσες εκλογές του Νοεμβρίου και όλοι μαζί παγκοσμίως δεν ξέρουν πού θα βγάλει ο χειμώνας. 

Όσο συμβαίνουν αυτά, εμείς εδώ ασχολούμαστε με πάθος με διάφορα χαριτωμένα (ασήμαντα), από εξεταστικές και παρακολουθήσεις, έως συνεργασίες απίθανες Μητσοτάκη - Βελόπουλου — που δεν πρόκειται να γίνουν. 

Τι μπορεί να αναμένει κανείς με αυτά τα δεδομένα; 

Το μόνο που με βεβαιότητα μπορεί να θεωρείται ρεαλιστικό, είναι μία μακρά προεκλογική περίοδος, με πολλές συζητήσεις εκτός θέματος και με κατάληξη μία Κυριακή, κάποια στιγμή την άνοιξη ή νωρίς το καλοκαίρι, όπου θα μετράμε υποδιαιρέσεις της ποσοστιαίας μονάδας, οι οποίες θα κρίνουν το μέλλον της χώρας…