Η άνοδος της άκρας και λαϊκιστικής Δεξιάς και πάντως οι τάσεις διαμαρτυρίας των πολιτών καταγράφονται σχεδόν σε όλα τα μέλη της Ένωσης και η απόσταση των Βρυξελλών από τις ευρωπαϊκές κοινωνίες μοιάζει μεγαλύτερη από ποτέ. 

Το ενδεχόμενο να «καταπιεί» η Λεπέν τον Μακρόν στη Γαλλία είναι μάλλον μία ασφαλής πρόβλεψη, η ενίσχυση της AfD στη Γερμανία μοιάζει να παρακολουθείται με απάθεια από τους υπολοίπους, στην Ιταλία η Μελόνι μεταλλάσσεται εντέχνως σε μία πιο σοφιστικέ και ρεαλιστική εκδοχή της «δεξιότερης Δεξιάς» και το πλέον ηχηρό μήνυμα έρχεται από την Πορτογαλία. 

Η άκρα δεξιά σημείωσε στις βουλευτικές εκλογές μια εκρηκτική άνοδο, δύο μόλις χρόνια μετά την εμφάνιση της στο κοινοβούλιο, είναι πλέον τρίτο κόμμα και καταλαμβάνει 48 από τις 204 έδρες, με την Κεντροδεξιά και τους Σοσιαλιστές να εξασφαλίζουν 79 και 77, αντίστοιχα. 

Η πορτογαλική περίπτωση έχει ένα ενδιαφέρον παραπάνω, επειδή για διαφόρους λόγους μέχρι πρότινος απουσίαζε η ακροδεξιά από το πολιτικό προσκήνιο. Αυτό δεν συμβαίνει πλέον και έχει τις εξηγήσεις του, όπως άλλωστε και σε ολόκληρη την Ευρώπη. 

Δεδομένου δε ότι η Πορτογαλία είναι μία από τις χώρες που έζησαν την μνημονιακή εμπειρία, έστω και με όχι τόσο τραυματικό τρόπο όσο η Ελλάδα, ίσως θα δικαιολογούσε μία παραπάνω προσοχή ως προς τις αντιστοιχίες. 

Πάντως είναι ήδη φανερό ότι στην κυβέρνηση κοιτούν με κάποια ανησυχία πίσω από τον δεξιό τους ώμο, ενώ δημοσκόποι δεν αποκλείουν το ενδεχόμενο να έχουμε εκπλήξεις το βράδυ των εκλογών, ως προς το ποιος θα βρεθεί στην τρίτη θέση…