Στη δική μας περίπτωση είναι πραγματικό το γεγονός ότι δεν φαίνεται φως στο τούνελ της οικονομίας. Τα πράγματα είναι δύσκολα και πιθανότατα θα γίνουν δυσκολότερα, ενώ ο προϋπολογισμός που κατατέθηκε δεν είναι λογικά εκτελεστός. Είναι εξωπραγματικά αισιόδοξος, καθώς οι προβλέψεις του στηρίζονται σε ιδανικές καταστάσεις, που βέβαια δεν ισχύουν ούτε για το ελληνικό δημόσιο και τους μηχανισμούς του, ούτε για τη χώρα και τους πολίτες της. Ακόμη περισσότερο, δεν στηρίζονται από το ίδιο το οικονομικό-κοινωνικό μοντέλο της Ελλάδας. Αν λοιπόν ο κ. Καραμανλής αποφασίσει να προσφύγει στις κάλπες, θα το κάνει όχι μόνο γιατί κρίνει ότι η οικονομία βρίσκεται σε αδιέξοδο, αλλά και γιατί χρειάζονται εξαιρετικά επώδυνα μέτρα με μεγάλο πολιτικό κόστος για να ξεφύγει η χώρα από αυτό. Θα προχωρήσει επίσης σε εκλογές αν κρίνει ότι οι πιθανότητες να τις κερδίσει είναι σημαντικά υπέρ του, που όμως κάτι τέτοιο θα σημαίνει ότι η πλειοψηφία των πολιτών αντιλαμβάνονται ότι απαιτούνται μεγάλες και τολμηρές τομές στο σύστημα και ότι πιο κατάλληλος να τις κάνει αυτές τις τομές είναι ο κ. Καραμανλής. Από την άλλη πλευρά, ο πρωθυπουργός θα πρέπει να σκεφθεί ότι γενικά οι πολίτες δεν είναι υπέρ των συχνών εκλογικών αναμετρήσεων και θα πρέπει να επικαλεσθεί ένα πειστικό λόγο, που θα είναι ταυτόχρονα σύμφωνος με τις επιταγές του Συντάγματος, για να επιβάλει την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες. Θα πρέπει ακόμη να σκεφθεί ότι όχι μόνον δεν θα μπορεί να κάνει τις πατροπαράδοτες παροχές πριν από τις εκλογές, αλλά και ότι ο κόσμος θα είναι πολύ ζορισμένος οικονομικά, κάτι που ήδη καταγράφεται στις σφυγμομετρήσεις. Επιπλέον, αυτός ο ίδιος κόσμος θα βγαίνει από ένα κοστοβόρο χειμώνα και η μνήμη του θα είναι πολύ ζωντανή, αν πρόκειται να γίνουν πρόωρες εκλογές την άνοιξη. Στο σενάριο των πρόωρων εκλογών υπάρχουν και μερικές ακόμη παράμετροι. Η πρώτη παράμετρος είναι κατά πόσον οι επίσημοι αριθμοί αποτυπώνουν την πραγματικότητα στην Ελλάδα. ΄Εχουμε το 20% του πληθυσμού να ζει στα όρια της φτώχειας, ή κάτω από αυτά και την φτώχεια αυτή δεν την βλέπουμε. ΄Εχουμε υψηλότατα ποσοστά ανεργίας, ιδιαίτερα μεταξύ των νέων και των γυναικών, αλλά την ανεργία δεν την αισθανόμαστε και οι νέοι μας προτιμούν να κάθονται στις καφετέριες, παρά να δουλέψουν στη γεωργία, στις οικοδομές, σε κάπως ζόρικες δουλειές ή μακριά από τη μαμά τους. ΄Εχουμε οικονομικά ζόρια ως άτομα και ως νοικοκυριά, αλλά η κατανάλωση ανεβαίνει και διατηρεί τον ρυθμό ανάπτυξης γύρω στο 3,5%. Το 75% των ελλήνων ζουν σε ιδιόκτητα σπίτια και η οικοδομική δραστηριότητα προχωρά ακάθεκτη. Τι στο διάολο συμβαίνει λοιπόν στη θαυματουργή μας χώρα; Μία πρόχειρη εξήγηση είναι ότι η παραοικονομία που φθάνει στο 40-50% του ΑΕΠ βοηθάει αποφασιστικά ώστε οι ζορισμένοι να είναι στο βάθος χαλαροί και light. Μία δεύτερη εξήγηση προέρχεται από το γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής ευημερίας, πραγματικής ή όχι, προέρχεται από την υπεραξία της γης. Μία τρίτη εξήγηση είναι ότι «αυτοί οι έλληνες είναι τρελοί» -όπως λέει και ο Οβελίξ για τους ρωμαίους- και δανείζονται αδιαφορώντας για το πώς θα πληρώσουν. Αν ισχύουν τα παραπάνω όμως, σημαίνει ότι η κυβέρνηση μπορεί να ελπίζει ότι θα συνεχίσει να έχει την ανοχή του κόσμου, παρά τις γκρίνιες. Οπότε θα μπορεί και να στηρίζεται βάσιμα στο επιχείρημα ότι «για όλα φταίνε οι προηγούμενοι». Αλλά τότε ίσως να έχει την δυνατότητα να προχωρήσει σε επώδυνα διαρθρωτικά μέτρα και χωρίς εκλογές, επικαλούμενη και τις πιέσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Αν αντίθετα δεν τολμήσει και επιζητήσει την αναβάπτισή της στη λαϊκή ψήφο, ώστε να κάνει τις τομές, τότε το ρίσκο είναι αρκετά μεγάλο. Γιατί οι πολίτες μπορεί να μυριστούν ότι θέλει να ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη τους για να πάρει τα μέτρα. Και αντί να προσφέρουν την εμπιστοσύνη τους, ρίξουν μαύρο, σκεπτόμενοι παράλληλα ότι η κυβέρνηση γνώριζε εκ των προτέρων ότι ο προϋπολογισμός δεν βγαίνει δίχως επιπρόσθετα και βαρβάτα μέτρα. Ξαναγυρνώντας στο αρχικό ερώτημα, αν η κυβέρνηση σκέπτεται από τώρα τις εκλογές την άνοιξη, η απάντηση είναι ότι αυτό πιθανότατα θα το διαπιστώσουμε σύντομα. Από το αν ο ανασχηματισμός εί