Και η εύλογη ερώτηση «μα η Κομισιόν μας έχει στη μπούκα». Μια από τις πολλές απαντήσεις που θα μπορούσαν να δοθούν είναι γιατί δεν μας εμπιστεύονται, γι αυτό, απλά. Αν προτείναμε διαρθρωτικά μέτρα με ορίζοντα μεσοπρόθεσμο, δηλαδή τριετίας ή τετραετίαςτα οποία σταδιακά θα ρίξουν το έλλειμμα και θα μας καθιστούσαν αξιόπιστους στις διεθνείς αγορές τότε τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά, και ας κάναμε και κάποιες παραχωρήσεις προς ανακούφιση των πολιτών-καταναλωτών.
Πάντως η πρεμούρα της κυβέρνησης να μαζέψει λεφτά από όπου βρεί, με τους μισθωτούς και συνταξιούχους να πληρώνουν τη νύφη για μια ακόμη φορά, μόνο πανικό δείχνει. Σαν να μηνσε εμπιστεύεται ο δανειστής σου και σου ζητάει τα δανεικά πίσω και εσύ προσπαθείς να μαζέψεις από όπου και με όποιον τρόπο μπορείς ότι μπορείς- κάτι τέτοιο μας κάνει η όλη εικόνα.
Αγορές, προοπτικές και εμπιστοσύνη είναι έννοιες αλληλένδετες.Τώρα θα γυρίσει να πεί κάποιος πως και γιατί να σε εμπιστευτούν οι απανταχού δανειστές σου όταν τη μια στιγμή τους δίνεις μια συγκεκριμένη εικόνα και αγοράζουν σύμφωνα με κάποιες επιδόσεις και προοπτικές και μετά βγαίνει η άλλη κυβέρνηση γίνεται μια περιβόητη απογραφή και τους λες κατάμουτρα «κύριοι είστε ανόητοι, σας εξαπατήσαμε.» Μα πραγματικά τι είναι η οικονομία ενός τόπου. Οταν δίνεις την εντύπωση ότι τη χειρίζεσαι με το σκεπτικό «του παππού μου τα αμπελοχώραφα» θα έρθουν να σε ενισχύσουν περαιτέρω αυτοί που κρατάνε το 70% του δημοσίου χρέους στα χέρια τους; Να το επαναλάβουμε ότι περίπου το 70% του δημοσίου μας χρέους βρίσκεται σε χέρια ξένων επενδυτών.
Παρεπιμπόντως, οι άνθρωποι που ασχολούνται με τις αγορές και τις επενδύσεις, οι απανταχού δανειστές μόνο ανόητοι δεν είναι. Ισως εμείς να είμαστε ελαφρώς κουτοπόνηροι που υποτιμάμε την νοημοσύνη τους. Οταν διεθνούς εμβέλειας επενδυτές «έπαιξαν» Ελλάδα πριν και μετά την εισαγωγή μας στο ευρώ, ήξεραν καλύτερα από εμάς την κατάσταση της οικονομίας μας και ίσως τα όποια μαγειρέματα και ωραιοποιήσεις των μεγεθών είχαν γίνει. Αλλά αυτό δεν τους πτόησε, δεν είμασταν οι μόνοι, αλλοι είχαν κάνει και χειρότερα. Επένδυσαν στις προοπτικές κυρίως. Το σπάσιμο όμως της «συμφωνίας κυρίων» σίγουρα τους ενόχλησε και κατάλαβαν αρκετά καλά ότι είναι αμφίβολο να υπάρξουν και προοπτικές όταν μια τέτοια αντιμετώπιση κλίνει σε βραχυπρόθεσμο κομματικό όφελος και μόνο. Κάπως έτσι ξεκίνησε η απαρχή του κακού.
Το σημερινό οικονομικό επιτελείο τι εμπιστοσύνη μπορεί να εμπνεύσει και πως; Αν το πάρουμε από ήθος και ύφος πιο πολύ σου φέρνουν σαν το φτωχό συγγενή παρά στο ότι έχουν το πάνω χέρι της κατάστασης, όποια και αν είναι, και προσπαθούν να τη χειριστούν έξυπνα και σωστά. Και για να το πάμε και λίγο σε ορολογία αγορών, δεν βγάζουν τον «player», με τίποτα. Οσο για τις διαρθρωτικές αλλαγές,-προοπτικές ας το αφήσουμε το θέμα αυτό, «πληγώνει»...
Τώρα αν σ' όλα αυτά προστεθεί και το αίτημα του Επιτίμου Προέδρου της ΝΔ του κ. Μητσοτάκη να γίνει εκ νέου απογραφή, τότε είναι που σηκώθηκε κυριολεκτικά το πετσί όσων το άκουσαν.Δεν έχει σημασία γιατί το είπε ο κ. Μητσοτάκης σ αυτή τη φάση.Το θέμα μας είναι αγορές, εμπιστοσύνη, νοοτροπία, δανεισμός και όλα τα παρελειπόμενα.
Κάκια Παπαδοπούλου
[email protected]