Ένα από τα μεγάλα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας στην Ελλάδα είναι ότι οι πολιτικοί, οικονομικοί και πνευματικοί ταγοί δεν δίνουν με την καθημερινή συμπεριφορά τους το παράδειγμα στους υπόλοιπους πολίτες. Αυτό σημαίνει ουσιαστικά ότι δεν υπάρχει σπονδυλική στήλη με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένας κοινωνικός πολτός, ο οποίος άγεται και φέρεται, χωρίς κατεύθυνση και δίχως ίχνος κοινωνικής ευθύνης. Γι αυτό και σε μεγάλο βαθμό η Ελλάδα είναι μη κυβερνήσιμη χώρα. Το γεγονός της έλλειψης παραδείγματος από τους λεγόμενους ταγούς οφείλεται κυρίως στο ότι η χώρα δεν είχε και δεν απέκτησε ποτέ εθνική ισχυρή αστική τάξη, όχι μόνο με την οικονομική έννοια ,αλλά και με την έννοια της παιδείας και της αισθητικής. Αυτό έχει αποδειχθεί ιστορικά κατά την πορεία του νεότερου ελληνικού κράτους, από την ίδρυσή του μετά την επανάσταση του 1821, ως σήμερα. Ακόμη και τις περιόδους που η χώρα έβγαινε από το συνηθισμένο τέλμα, επεκτεινόταν και έβαζε θεμέλια αστικής δημοκρατίας, αυτό το πετύχαινε βασιζόμενη στον ελληνισμό της διασποράς, που διέθετε στελέχη, αστούς και μεγαλοαστούς με έντονο το στοιχείο του κοσμοπολιτισμού και την επιθυμία να προσφέρουν. Βεβαίως, οι εποχές ήταν άλλες και διαφορετικό το διεθνές περιβάλλον. ΄Αλλωστε, δεν υπάρχει πλέον και ελληνισμός της διασποράς με την έννοια, τις διαστάσεις και το ενδιαφέρον που γνωρίσαμε στο παρελθόν. Σήμερα η ελληνική κοινωνία έχει σαν σημεία αναφοράς την υποκουλτούρα, την κομπίνα, τις δραστηριότητες της νύχτας, τις επιδείξεις νεοπλουτισμού, την σαχλαμαρολογία και την ενασχόληση με τα επουσιώδη που παράγει η τηλεόραση. Αυτά προσφέρουν οι λεγόμενοι ταγοί της, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και εξαιρέσεις. Λίγες όμως, που εξαφανίζονται από τον ορυμαγδό των άλλων, των πολλών. Δυστυχώς, δυστυχέστατα, ανάλογες είναι και οι επιλογές των πολιτικών ηγετών. Περιβάλλονται από πολλά πρόσωπα που σαν μοναδικό προσόν έχουν την «ατσιδοσύνη» για να λύνουν υποτίθεται καθημερινά προβλήματα τα οποία ανακύπτουν. Στην πραγματικότητα δεν λύνουν τίποτα. Μπαλώνουν καταστάσεις, τις βάζουν κάτω από το χαλί για να μη φαίνονται, τις σκεπάζουν όπως οι γάτες τις ακαθαρσίες τους. Συμβουλεύουν -και προφανώς εισακούονται-, αλλά οι συμβουλές τους δεν είναι τίποτα περισσότερο από τερτίπια, χωρίς οράματα και στόχους. Δηλαδή, μηδέν είς το πηλίκον. ΄Όλα αυτά σημαίνουν ότι η ελληνική κοινωνία θυμίζει παχύρρευστο υγρό, που αλλάζει συνεχώς σχήμα και μορφή, ανάλογα με αυτά που της σερβίρουν, αυτά που αντιλαμβάνεται και αυτά που φαντασιώνει, που συνήθως δεν έχουν σχέση με την σκληρή πραγματικότητα. Το χειρότερο είναι ότι δεν υπάρχουν αληθινοί ταγοί για να βάλουν το πλαίσιο και να θέσουν τις κατευθύνσεις, αναλαμβάνοντας και το κόστος. Αγγελος Στάγκος