Περί αυτού πρόκειται, κυρίες και κύριοι, αν θέλουμε να βλέπουμε την πραγματικότητα. Η μπόχα που ως τώρα περιοριζόταν σε κλειστούς χώρους και ενοχλούσε μόνο τις ευαίσθητες μύτες, εξαπλώνεται τώρα και προκαλεί δυσαρέσκεια και ανησυχία. Ορθώς, αλλά με μεγάλη καθυστέρηση. Γιατί ήταν φανερό εδώ και πολύ καιρό ότι η ελληνική κοινωνία και το πολιτικό σύστημα βρίσκονται σε βαθιά κρίση. Λόγω της εκτεταμένης διαφθοράς και της αφασίας που χαρακτηρίζουν την κοινωνία μας και λόγω της έλλειψης εμπιστοσύνης προς το πολιτικό σύστημα που κλείνει τα μάτια γιατί φοβάται το πολιτικό κόστος. Με αποτέλεσμα να αυτοϋπονομεύεται. Το πρώτο ζήτημα που τίθεται τώρα αφορά τα τηλεδικεία, την μηντιοκρατία και τον ρόλο της τηλεόρασης. Με λίγα λόγια αφορά την αναγόρευση της τηλεόρασης σε καταλύτη των εξελίξεων της δημόσιας ζωής και ταυτόχρονα σε καθοριστικό διαμορφωτή της ιδιωτικής ζωής. Αφορά επίσης την υποκατάσταση θεσμών, όπως η Δικαιοσύνη, από την τηλεόραση και τον σεβασμό των ατομικών δικαιωμάτων του κάθε πολίτη, επώνυμου ή ανώνυμου. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η επιρροή που ασκεί η τηλεόραση στη ζωή μας οδηγεί ταχύτατα στην αλλοτρίωση. ΄Εχει ήδη δημιουργήσει μία κοινωνία του καναπέ, της σαχλαμάρας και της κλειδαρότρυπας, χωρίς βέβαια να παραγνωρίζονται και τα καλά στοιχεία της που επικεντρώνονται κυρίως στην ενημέρωση και την ψυχαγωγία. Συμβάλλει ακόμη στην αποξένωση των νεότερων γενεών από το διάβασμα. Είναι γενιές της εικόνας και όχι των νοημάτων, για τις οποίες το διάβασμα είναι κόπος. Καθώς μάλιστα δεν είναι εθισμένες στο διάβασμα, ο κόπος αυτός γίνεται μεγαλύτερος, όταν οι περιστάσεις το επιβάλλουν. Γι αυτό και το αποφεύγουν, όπως αποφεύγουν την άσκηση και τη συμμετοχή σε κοινωνικές εκδηλώσεις. Δυστυχώς, η τηλεόραση είναι ανίκητη, όπως η ραδιενέργεια και η κάθε οικογένεια, ο κάθε πολίτης, είναι αναγκασμένος να την αντιμετωπίζει με τις δικές του δυνάμεις. Ειδικά όμως τα τηλεδικεία είναι μία άκρως επικίνδυνη συνιστώσα της τηλεοπτικής παντοδυναμίας. Δικάζουν και καταδικάζουν στον αέρα, σπιλώνουν και ενισχύουν την ανθρωποφαγία, συνεισφέρουν στην λασπολογία, περιθωριοποιούν την Δικαιοσύνη. Δεν είναι όμως καινούργιο φρούτο. Λειτουργούν εδώ και καιρό και ανθίζουν με λίπασμα που βάζουν, ανάλογα με τα κοντόφθαλμα συμφέροντά τους τα πολιτικά κόμματα, εκπρόσωποι διαφόρων φορέων και θεσμικών οργάνων. Το εύφορο έδαφος το προσφέρει η κακή λειτουργία της Δικαιοσύνης στην Ελλάδα. ‘Ολοι εκείνοι που ξιφουλκούν σήμερα κατά των τηλεδικείων, ας αναλογισθούν τι έχουν κάνει στο παρελθόν για να βοηθήσουν την ίδρυση τη λειτουργία και την αναβάθμισή τους. Πέρα βέβαια από το αναμφισβήτητο γεγονός ότι στο χώρο της τηλεόρασης παίζονται πολύ μεγάλα πολιτικά και επιχειρηματικά παιχνίδια, ιδιαίτερα μεγιστάνων της μηντιακής εξουσίας, όπως συμβαίνει αυτή την περίοδο. Ωστόσο, υπάρχει και δεύτερο ζήτημα. Στη χώρα της εκτεταμένης διαφθοράς, θα έβγαιναν άραγε στο φως τα σκάνδαλα και οι σκελετοί που κρύβουν πολλοί δημόσιοι λειτουργοί στο ντουλάπι τους, αν δεν υπήρχαν τα τηλεδικεία; Η απάντηση δεν είναι καθόλου εύκολη, καθώς γίνεται φανερό ότι κανένα πολιτικό κόμμα δεν φροντίζει να ερευνήσει το παρελθόν, ή και το παρόν των στελεχών του. Και για να γίνει κάτι τέτοιο δεν αρκούν οι νόμοι και τα θεσμικά πλαίσια, απαιτείται και αλλαγή νοοτροπίας. Πράγμα δύσκολο, αλλά πρέπει να γίνει η αρχή. Ως τότε, στην ποδιά της τηλεόρασης θα σφάζονται παλληκάρια… Αγγελος Στάγκος