Στο επίκεντρο της συναλλαγής και της διαφθοράς βρίσκονται οι κομματικές νεολαίες, αλλά και πολλά λουλούδια του διδακτικού προσωπικού των ΑΕΙ και των ΤΕΙ. Οι πρώτες έχουν φθάσει στο σημείο να διαφέρουν ελάχιστα από συμμορίες μεταναστών του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα στη Νέα Υόρκη και το Σικάγο. Οι δεύτεροι στηρίζουν και στηρίζονται από αυτές τις συμμορίες για να ανελιχθούν προσφέροντας βαθμολογικά και οικονομικά ανταλλάγματα στους σε φοιτητοπατέρες. ΄Οποιος αμφιβάλλει να πάει να κάνει έρευνα και θα διαπιστώσει πράματα και θάματα που ξεπερνούν την φαντασία του… Οι φοιτητικές παρατάξεις ελέγχουν τις εστίες και υπάρχουν σοβαρές καταγγελίες ότι καθορίζουν με ποσοστώσεις ποιος φοιτητής θα «κλείσει» δωμάτιο. Μέχρι και τα κουπόνια των γευμάτων μοιράζουν στα «δικά τους» παιδιά. Υπήρξαν στο παρελθόν δημοσιεύματα –σπάνια, αλλά υπήρξαν- ότι στελέχη τους υπόσχονται, συχνά με το αζημίωτο, βαθμούς πάνω από τη βάση στις εξετάσεις, ενώ οι ίδιοι περνούν τα έτη χωρίς καν να εμφανίζονται σ΄ αυτές. Ακόμη και στην εκμετάλλευση των κυλικείων είναι χωμένοι. Τα μοιράζουν είτε με το αζημίωτο, είτε με «κομματικά» κριτήρια. Εστω και ψήγματα αλήθειας να υπάρχουν στις καταγγελίες για τις επιδόσεις των φοιτητοπατέρων, το θέμα είναι εξαιρετικά σοβαρό. Είναι γνωστό ότι πολλοί από τους νέους που γίνονται μέλη των κομματικών νεολαιών το λιγότερο που προσδοκούν είναι να βολευτούν στο δημόσιο. Οι πιο φιλόδοξοι, που προέρχονται από τα πανεπιστήμια στη συντριπτική τους πλειοψηφία, βάζουν τις βάσεις για μία ένδοξη πολιτική καριέρα. Αν τα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ έχουν εξελιχθεί σε θερμοκοιτίδες διαφθοράς, διαπλοκής και συναλλαγής, γίνεται αντιληπτή ποια θα είναι η πορεία και η συμπεριφορά των αυριανών «ταγών», όταν…ωριμάσουν. ΄Όλα τα παραπάνω είναι γνωστά στους φοιτητικούς και πανεπιστημιακούς χώρους. Το γιατί δεν διενεργείται επισταμένη έρευνα από τους δημοσιογράφους, ή και την δικαιοσύνη εξηγείται μόνο από την διαπίστωση ότι η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε γενική και παρατεταμένη αφασία. Αλλά αυτή είναι η επιεικής εξήγηση. Η πιο βαριά είναι ότι η κοινωνία μας είναι συνένοχη στη διαφθορά και γι αυτό εθισμένη. Τα θεωρεί όλα αυτά πολύ φυσιολογικά και δεν «ιδρώνει το αυτί της». Με αυτή την έννοια, η πρωτοβουλία του κ. Παπανδρέου για τη σύσταση μίας ανεξάρτητης επιτροπής που θα την αποτελούν σοβαρές προσωπικότητες με πρόεδρο πιθανώς τον πρώην Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Στεφανόπουλο και με στόχο την δημιουργία θεσμικού πλαισίου για την καταπολέμηση της διαφθοράς, ίσως βοηθήσει για να γλιτώσει το πολιτικό σύστημα από τον μεγάλο κίνδυνο της πλήρους απαξίωσης. Αρκεί να το δεχθεί η κυβέρνηση, να συμφωνήσουν τα κόμματα ότι δεν θα σπεύσουν στην κομματική αξιοποίηση και να στελεχωθούν τα μέλη της επιτροπής από μία ισχυρή ομοχειρία ειδικών που θα ερευνήσουν τους χώρους και την έκταση της διαφθοράς. Φυσικά θα απαιτηθεί και ικανός χρόνος για να βγει σοβαρό πόρισμα. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να είναι η αρχή αλλαγής της αρρωστημένης νοοτροπίας που επικρατεί περί αρπαχτής και καπατσοσύνης, αλλά υπάρχει άραγε η πολιτική βούληση, η θα συνεχίσουμε να ζούμε και να βυθιζόμαστε στη σκατίλα; Αγγελος Στάγκος