Ωστόσο, τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η παιδεία στην Ελλάδα δεν είναι μόνο "μαθησιακά". Είναι και κοινωνικά, με ευθύνη πολύ συχνά των γονέων και γενικά μίας πραγματικότητας που χαρακτηρίζει σήμερα την κοινωνία, ή συγκεκριμένες ομάδες. Συχνά το κράτος κάνει ό,τι μπορεί για να διορθώσει καταστάσεις, αλλά είναι ανήμπορο μπροστά στις νοοτροπίες που ποικίλλουν αρχίζοντας από τον παραλογισμό κα φθάνοντας ως το ρατσισμό. Σήμερα, μόλις βγήκε στη δημοσιότητα έρευνα του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών που αποκαλύπτει ότι το 75% των παιδιών έχουν δικό τους κινητό τηλέφωνο από τα δώδεκά τους χρόνια. Οι γονείς που τα δίνουν ελπίζουν προφανώς ότι δεν κινδυνεύουν τα παιδιά τους, παρά το γεγονός ότι πάμπολλες έρευνες σε όλο τον κόσμο προειδοποιούν για το αντίθετο. Τώρα πλέον, ακόμη και οι γονείς που θα ήθελαν να πουν "όχι" ενδίδουν για να μην αποκλεισθούν τα παιδιά τους από τις παρέες, αλλά είναι οπωσδήποτε αναγκαίο να μπει φρένο στην χρήση των κινητών μέσα στα σχολεία και ειδικά τις ώρες των μαθημάτων. Καθηγητής του Οικονομικού Πανεπιστημίου, που άφησε λαμπρή καριέρα σε λαμπρό πανεπιστήμιο των ΗΠΑ για να προσφέρει τις υπηρεσίες του στον τόπο του, έλεγε τις προάλλες έκπληκτος και απογοητευμένος ότι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα είναι ή ακατάσχετη φλυαρία των φοιτητών μέσω κινητών τηλεφώνων την ώρα της παράδοσης. Πρόκειται φυσικά για κακοηθέστατη συνήθεια που δεν αρχίζει από το πανεπιστήμιο, αλλά από το γυμνάσιο και το λύκειο, γιατί οι γονείς δεν μπορούν να πουν "όχι", γιατί νοιώθουν ανασφάλεια, μήπως και το παιδί τους πάθει κάτι και χρειάζεται τη βοήθειά τους -αυτή είναι η πιο συνηθισμένη δικαιολογία- και γιατί διευθυντές και καθηγητές γυμνασίων και λυκείων αδυνατούν, ή και αδιαφορούν, να επιβάλουν πειθαρχία. Τελευταία πάλι, δημιουργήθηκε θέμα γιατί σε κάποια περιοχή "ρωσοπόντιοι" γονείς κήρυξαν αντάρτικο γιατί δεν ήθελαν τσιγγανόπουλα στο ίδιο σχολείο με τα δικά τους παιδιά, μήπως και τα "μολύνουν". Μιλάμε για μία κοινωνική ομάδα που βρίσκεται σχεδόν στον πάτο του βαρελιού και θεωρεί ότι υπάρχει κάποια κατώτερη από αυτήν -συνηθισμένος λόγος στα ρατσιστικά φαινόμενα απανταχού της γής-, αλλά πέρα από αυτό υπάρχουν και άλλοι λόγοι. "Ρωσοπόντιοι" και τσιγγάνοι συγκρούονται συχνά προκειμένου να υπερασπισθούν ή να επιβάλουν τα συμφέροντά τους σε διάφορες υπαίθριες αγορές, αλλά χαθήκαμε αν το κράτος επιτρέψει να συνεχίζεται η σύγκρουση και στα σχολεία. Το κράτος ανέχεται ήδη στο στρατό να τυγχάνουν οι ρωσοπόντιοι κληρωτοί ειδικής μεταχείρισης και να υπάρχει ανοχή στις συνεχείς εκδηλώσεις αλλά αν αυτό επεκταθεί, χαθήκαμε. Όπως επίσης το κράτος καλείται να επιβάλει την υποχρεωτική εκπαίδευση και στα τσιγγανόπουλα για να μην παραμένουν στο περιθώριο της κοινωνίας. Και τέλος, το κράτος δεν πρέπει να ανεχθεί φαινόμενα διαχωρισμού μαθητών λόγω καταγωγής. Όπως τα ελληνόπουλα, τα αλβανάκια, τα ρωσάκια και τα παιδιά άλλων εθνοτήτων φοιτούν στα ίδια σχολεία, σχετικά αρμονικά παρά τα μαθησιακά προβλήματα που υπάρχουν, έτσι να υποχρεωθούν οι "ρωσοπόντιοι" να ανέχονται τα τσιγγανόπουλα και τούμπαλιν. Αυτό μας έλειπε τώρα… Σε πολλά δημόσια σχολεία, κυρίως συνοικιών, παρουσιάζονται και φαινόμενα βίας. Καθηγήτρια έλεγε ότι κάθε Δευτέρα στα σχολεία της Νίκαιας και του Κορυδαλλού εμφανίζονται παιδιά με σπασμένα κεφάλια, ιδιαίτερα αν έχει προηγηθεί το Σαββατοκύριακο ποδοσφαιρικός αγώνας Προοδευτικής-Ιωνικού. Οι συγκρούσεις γίνονται φυσικά και για άλλους λόγους, σε διαφορετικούς χώρους. Μέσα στα σχολεία, σε καφετέριες, πλατείες και με κάθε ευκαιρία. Προς το παρόν η κατάσταση δεν έχει φθάσει στα επίπεδα άλλων χωρών, αλλά θα φθάσει… Τέλος, οι απερίγραπτοι γονείς είναι εκείνοι που συχνά συντηρούν τις ρατσιστικές νοοτροπίες. Το έχουμε δει πολλές φορές με τους σημαιοφόρους σε παρελάσεις στις εθνικές γιορτές. Το διαπιστώσαμε και πρόσφατα στα ευρήματα έρευνας ανάμεσα σε νηπιαγωγούς, που η πλειοψηφία τους τάχθηκε υπέρ της σημαιοφορίας αποκλειστικά από ελληνόπουλα. Να τους χαιρόμαστε λοιπόν, όπως χαιρόμαστε τους Ψωμιάδηδες, τους Παπαγεωργόπουλους, τους Ιωννίδηδες, τους 'Ανθιμους, τους Χριστόδουλους και τους άλ