Το τριήμερο λοιπόν ανήκει στη Θεσσαλονίκη και σε μας εδώ στην Αθήνα δεν μένει παρά να μιλήσουμε για ποδόσφαιρο. ΄Αλλωστε παίζει κυρίαρχο ρόλο στη ζωή μας, κρίνοντας από τα ποσοστά τηλεθέασης των παιχνιδιών που μεταδίδει η τηλεόραση, από το πλήθος των αθλητικών εφημερίδων, με αξιοσέβαστες μάλιστα κυκλοφορίες για τα σημερινά δεδομένα και από τις χιλιάδες των αθλητικών συντακτών (δημοσιογράφων) που τρέφουν με τη δουλειά τους και τα ελληνικά τους το τεράστιο φίλαθλο ελληνικό κοινό. Δυστυχώς για το άθλημα-θέαμα στην Ελλάδα, αλλά ευτυχώς για όλους τους παράγοντές του, αυτό το τεράστιο φίλαθλο ελληνικό κοινό δεν έχει και πολλές απαιτήσεις. Βολεύεται με το μέτριο έως κακό θέαμα που βλέπει και τρελαίνεται για το παραποδοσφαιρικό κουτσομπολιό, με τις ίντριγκες και τις συνομωσίες, τις δηλώσεις και τις αντιδηλώσεις των παραγόντων και τις έκνομες, τις περισσότερες φορές, δραστηριότητες των λεγόμενων «φανατικών» στις κερκίδες και έξω από τα γήπεδα. Ασχολείται δηλαδή με την παραφιλολογία που συντηρεί την μετριότητα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ένα χρόνο μετά από το θαύμα της Πορτογαλίας, η εικόνα του ποδοσφαίρου στην Ελλάδα χαρακτηρίζεται από τα εξής: -Η εθνική ομάδα «ξεφούσκωσε» και επανήλθε στα κυβικά της, καθώς οι παίκτες που κάποια στιγμή ξεπέρασαν τις δυνατότητές τους, είναι πια κουρασμένοι, αρκετά μεγάλοι, αναπληρωματικοί στις ομάδες τους πολλοί από αυτούς και άρα δίχως παιχνίδια στα πόδια τους και παίζουν μέτριο ή και κακό ποδόσφαιρο, χωρίς κίνηση και φαντασία. Δεν αξίζει αυτή η εθνική να προκριθεί στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου και μάλλον δεν θα τα καταφέρει. -Οι ομάδες που μετέχουν στο πρωτάθλημα παίζουν άλλο άθλημα από αυτό που βλέπουμε να παίζεται στα γήπεδα της Ευρώπης. Μέτριοι παίκτες παίζουν μέτριο έως κακό ποδόσφαιρο, σε άσχημα και καθόλου ελκυστικά γήπεδα, όπου τον τόνο δίνουν οι χουλιγκάνοι με βωμολοχίες και ξυλοδαρμούς. Οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα. -Οι περισσότεροι παράγοντες έχουν ελάχιστη σχέση με το άθλημα. Δύο τουλάχιστον από αυτούς , που σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα με ομάδες της πρώτης εθνικής κατηγορίες, είναι λεβέντες της φυλακής. Ασχολούνται για δικούς τους λόγους και δεν γνωρίζουν τι σημαίνει ορθολογισμός, η οικονομική διαχείριση δεν είναι διαφανής, δεν ενδιαφέρονται να προσελκύουν φιλάθλους στο γήπεδο, στηρίζουν και στηρίζονται στους χουλιγκάνους, που ουσιαστικά διώχνουν τους κανονικούς ανθρώπους από τα γήπεδα. Εξαιρέσεις υπάρχουν σε μεγάλες ομάδες και σε κάποιες μικρότερες. Ως τώρα πάντως, το φωτεινό παράδειγμα το δίνει ένας άνθρωπος που προέρχεται από τα σπλάχνα του ποδοσφαίρου, ο κ. Νικολαϊδης. Από την άλλη πλευρά, ούτε η ΕΠΑΕ έχει αντιληφθεί ότι το ποδόσφαιρο πέρα από άθλημα είναι και θέαμα και ανήκει στις show business. -Οι χουλιγκάνοι είναι σε πολλές περιπτώσεις και παράγοντες. Πέρα από τις ασχήμιες και τους ξυλοδαρμούς, διακινούν την μαύρη αγορά των εισιτηρίων, ασκούν συνδιοίκηση και επιβάλλουν ή διώχνουν παίκτες και προπονητές. Η ιστορία του κ. Μπάγεβιτς είναι γνωστή. Το χειρότερο είναι ότι, ενώ πολύ συχνά οι ομάδες τιμωρούνται λόγω των εκτρόπων των οπαδών τους, μόνον ο κ. Νικολαϊδης τα έχει βάλει μαζί τους. -Η πολιτεία δεν εφαρμόζει τους νόμους. Ενώ δαπανά χρήματα για την τήρηση της τάξης μέσα στα γήπεδα, κάτι που θα έπρεπε να είναι αποκλειστική ευθύνη των ΠΑΕ, δηλαδή των επιχειρήσεων, η αστυνομία αποφεύγει να συλλαμβάνει τους ταραξίες, ώστε να απομακρυνθούν δια παντός από τα γήπεδα. Μέσα σε όλη αυτή την μέτρια έως κακή κατάσταση –που δεν θα μπορούσε να είναι και πολύ καλύτερη , αφού όλα είναι μέτρια στην Ελλάδα- πρέπει να επισημάνουμε ότι την καλύτερη στάση μέσα στα γήπεδα την δείχνουν οι ποδοσφαιριστές και οι προπονητές. Μέτριες οι δυνατότητές τους, μέτριες οι επιδόσεις τους, αλλά τουλάχιστον δείχνουν κάποιον επαγγελματισμό τα τελευταία χρόνια.