Η αρχή έγινε από τον αγροτοθεσσαλάρχη κ. Κοκκινούλη, ο οποίος επιμένει στη γραμμή «όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά», γιατί βεβαίως προεκλογικά αυτή την απαίτηση ενθάρρυναν τα πολιτικά στελέχη της Νέας Δημοκρατίας για να κάνουν αντιπολίτευση, χαϊδεύοντας παράλληλα τα αυτιά των αγροτών. Όταν είσαι όμως στην κυβέρνηση και βλέπεις τα πράγματα υπεύθυνα και από μέσα, αντιλαμβάνεσαι ότι είσαι υποχρεωμένος να σέβεσαι τους περιορισμούς και τους κανονισμούς της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης ως προς τις ποσοστώσεις και τις εκτάσεις, όπως αντιλαμβάνεσαι επίσης ότι γίνεται «της κακομοίρας» στις παραδόσεις του βαμβακιού, με βρεμένες ποσότητες για να είναι βαρύτερες και άλλα κόλπα. Είσαι υποχρεωμένος να λες κάποια «όχι» και έχεις τους απανταχού Κοκκινούληδες απέναντι. Υπάρχουν όμως και άλλα θέματα με τη ΔΑΚΕ, που έχουν αρχίσει να ενοχλούν την κυβέρνηση. Τέτοιο θέμα προκύπτει από τις διάφορες καταγγελίες περί διαφθοράς, που η κυβέρνηση αντιμετωπίζει με το γνωστό «πάτε στον εισαγγελέα αν έχετε στοιχεία», όπως ακριβώς τα αντιμετώπιζε η κυβέρνηση τους ΠΑΣΟΚ. Το έκανε με τον κ. Κοκκινούλη, το κάνει και με τους συνδικαλιστές της Πάτρας. Δεν είναι γνωστό αν για τις συγκεκριμένες καταγγελίες υπάρχουν στοιχεία. Άλλο πράγμα είναι η λάθος ενέργεια, ή η λάθος απόφαση και εντελώς άλλο αν αυτή η ενέργεια ή απόφαση συνδέεται με χρηματισμό και διαφθορά. Ωστόσο, οι συνδικαλιστές της ΔΑΚΕ έχουν «ανδρωθεί» με μία κουλτούρα ανεύθυνων καταγγελιών και λασπολογίας, που πολύ συχνά, πάρα πολύ συχνά, ενθάρρυνε και υιοθετούσε η Νέα Δημοκρατία, όταν βρισκόταν στην αντιπολίτευση. Να μην ξεχνάμε ότι πάνω σε τέτοιες καταγγελίες και σε ομάδες δημοσιογράφων που πλασάριζαν φήμες και ανώνυμα παραπολιτικά, κυρίως σε περιθωριακά έντυπα, έκτισε την αντιπολιτευτική της τακτική η ΝΔ, για να δημιουργήσει το κλίμα της εκτεταμένης διαφθοράς για την κυβέρνηση του κ. Σημίτη. Τρίτο θέμα είναι η επιμονή στον κρατισμό που επιδεικνύουν τα στελέχη της ΔΑΚΕ στις ΔΕΚΟ. Τελευταίο παράδειγμα οι δηλώσεις των συνδικαλιστών της ΕΥΔΑΠ, που εμφανίζονται κάθετα αντίθετοι σε ενδεχόμενη εθελουσία έξοδο, ή σε βήματα μεγαλύτερης μετοχοποίησης της εταιρίας. Αλλά υποτίθεται ότι η Νέα Δημοκρατία είναι πιο κοντά στον οικονομικό φιλελευθερισμό από το ΠΑΣΟΚ και όσοι την ψήφισαν το αποδέχονται αυτό ή και γι αυτό το ψήφισαν. Κάτι τέτοιο όμως είναι σαφές ότι δεν ισχύει για τους συνδικαλιστές της φιλελεύθερης παράταξης. Αυτοί είναι εκεί πού βρίσκονται όχι ως ιδεολόγοι, αλλά για την εξουσία. Θέλουν συνδιοίκηση στις ΔΕΚΟ, όπως και οι άλλοι και υπερασπίζονται με το ίδιο πάθος τα συντεχνιακά συμφέροντα. Με λίγα λόγια, οι συνδικαλιστές της ΔΑΚΕ δεν είναι καλύτεροι, ούτε πιο υπεύθυνοι από τους συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ. ΄Εχουν την ίδια κουλτούρα, μετέρχονται τα ίδια μέσα και θέλουν τον κρατισμό. Η μόνη διαφορά είναι ότι οι συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ υποστηρίζουν τουλάχιστον ένα κόμμα που ευαγγελίζεται την παρέμβαση του κράτους στην αγορά και θέλει να έχει τον έλεγχο των ΔΕΚΟ. Την καυτή ανάσα των συνδικαλιστών, με τη συγκεκριμένη κουλτούρα, έχει αρχίσει και την αισθάνεται η σημερινή κυβέρνηση. Δεν υπάρχει ακόμη πρόβλημα σε κεντρικό επίπεδο, αλλά σταδιακά μπορεί να δημιουργηθεί. Το ερώτημα είναι πως αλλάζει αυτή η κουλτούρα, όταν την έχεις καλλιεργήσει και εκμεταλλευθεί στο παρελθόν και όταν παραμένεις πιστός στην παράδοση του κομματικού κράτους. Την απάντηση ίσως την ξέρουν οι κ.κ. Ρουσόπουλος και Μεϊμαράκης… Αγγελος Στάγκος