Το τελευταίο δείγμα αυτού του ασφυκτικού εναγκαλισμού της Εκκλησίας πάνω στην Πολιτεία είναι φυσικά η αναβάθμιση με νόμο των εκκλησιαστικών σχολών σε ανώτατες, όπως ακριβώς το απαιτούσε ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος. Δεν φθάνουν φαίνεται οι θεολογικές σχολές στα πανεπιστήμια της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης και δεν είναι αρκετός φαίνεται ο πλήρης έλεγχος που ασκεί η Εκκλησία στα ιδρύματα όπου ανατράφηκαν από μικρά παιδιά τα λουλούδια που βγήκαν σχετικά πρόσφατα στο φως της δημοσιότητας με την υπόθεση Βαβύλη. Ούτε είναι αρκετός ο πλήρης έλεγχος της Εκκλησίας στα ιερατικά γυμνάσια και λύκεια που βεβαίως πληρώνει το κράτος, όπως τις εκκλησιαστικές σχολές και τους μισθούς των ιερωμένων. Είναι σαφές λοιπόν ότι ο έλεγχος της Εκκλησίας έπρεπε να ανωτατοποιηθεί με την αναβάθμιση των τεσσάρων εκκλησιαστικών σχολών, για να ξεφύγει από τα "στενά" όρια των εκκλησιαστικών πραγμάτων και να αγκαλιάσει σφιχτά και τα θεολογικά πράγματα. Για να θέσει δηλαδή στο περιθώριο κάθε έννοια επιστημοσύνης γύρω από τις θρησκείες, την θρησκειολογία, τις κοινωνιολογικές πτυχές της θεολογίας, ακόμη και την ιστορική βάση τους. Ώστε στο τέλος να επιβληθεί και εδώ η θεωρία της δημιουργίας σε βάρος της θεωρίας της εξέλιξης, όπως πάει να γίνει στις ΗΠΑ. Μέχρι να έλθει όμως η "ευλογημένη" εκείνη ώρα η κοσμική εξουσία της Εκκλησίας θα διευρύνεται, υπό την ανοχή της κοινωνίας, της λεγόμενης "ιντελιγκέντσιας", των Μαζικών Μέσων Επικοινωνίας και της πολιτικής ηγεσίας. Το σχετικό νομοσχέδιο που προωθεί η υπουργός Παιδείας κα Γιαννάκου δεν αποτελεί δικό της δημιούργημα, ούτε προέρχεται από δική της έμπνευση. Είναι προϊόν πολιτικής απόφασης που πάρθηκε στα ανώτατα κλιμάκια της κυβέρνησης. Ο κ. Καραμανλής δεν είναι "θεούσος", δεν είναι καν θεοσεβούμενος. Το αντίθετο μάλιστα, αν κρίνουμε από την μέχρι τώρα ιδιωτική και κοινωνική ζωή του. Μετράει όμως συνεχώς το πολιτικό κόστος και δίνει μεγάλη προσοχή στις πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες. Σαν βουλευτής Θεσσαλονίκης έχει γνωρίσει από πολύ κοντά την επιρροή της Εκκλησίας και την εκλογική της πελατεία, την δύναμη των παραχριστιανικών οργανώσεων, το μέγεθος και την ένταση του σκοταδισμού. Γιατί ειδικά στη Θεσσαλονίκη αυτά τα φαινόμενα συνιστούν την καθημερινότητα. Το πολιτικό κόστος εν τη ευρεία εννοία βρίσκεται πίσω από την απόφαση, όπως βρισκόταν και πίσω από τη στάση του κ. Καραμανλή στο θέμα των ταυτοτήτων. Δεν γίνεται όμως έτσι να συγκλίνουμε με την Ευρώπη, που υποτίθεται ότι είναι διακαής πόθος, τόσο της Νέας Δημοκρατίας, όσο και του ΠΑΣΟΚ. Δεν γίνεται με το παπαδαριό να είναι παρόν κάθε ημέρα στα δελτία ειδήσεων, δεν γίνεται να επιβάλει την μεγαλοπρεπή παρουσία του στην έναρξη κάθε Βουλής και στα εγκαίνια κάθε ΔΕΘ, δεν γίνεται με την Εκκλησία να κτίζει ναούς όπου και όπως θέλει, όπως έγινε στη νέα παραλία και την περιοχή του Ποσειδωνίου της Θεσσαλονίκης ερήμην της πολεοδομίας. Δεν γίνεται με χούντες τύπου Χρυσοπηγής που επηρεάζουν μεταθέσεις και προαγωγές στην αστυνομία, τον στρατό, την παιδεία, δεν γίνεται με απειλές αφορισμού υπαλλήλων του δημοσίου που θέλουν να εφαρμόσουν τους νόμους, δεν γίνεται με πιέσεις πατριαρχών, αρχιεπισκόπων, μητροπολιτών, βουλευτών και άλλων παραγόντων να αναγκάζεται η ΕΡΤ να μεταδίδει συνεχώς λειτουργίες και μάλιστα με μεγάλη δαπάνη, δεν γίνεται ο κ. Χριστόδουλος , ο κ. ΄Ανθιμος και άλλοι μεγαλόσχημοι ιερωμένοι να ασκούν εξωτερική και εσωτερική πολιτική, δεν γίνεται, δεν γίνεται, δεν γίνεται... Όλα αυτά δεν είναι υπερβολές, είναι η πραγματικότητα. Η σημερινή Ελλάδα είναι χώρα μουλάδων σε μεγάλο βαθμό. Και αυτό δεν έχει να κάνει με την πίστη, έχει να κάνει με την εξουσία που θέλουν να ασκούν, κρατώντας την κοινωνία πίσω. Λίγοι μπορούν να φαντασθούν πόσοι βουλευτές και υπουργοί όλων των κομμάτων κτίζουν τις πολιτικές καριέρες τους πάνω στην στήριξη της Εκκλησίας. Το ίδιο συμβαίνει με καριέρες δημοσίων υπαλλήλων και πολλών, πάρα πολλών δημοσιογράφων, αμφίβολου συχνά ήθους. Αλλά τι άλλο θα μπορούσε να συμβαίνει, όταν ακόμη και ιδιωτικό σχολείο με μεγάλη φιλελεύθερη ιστορία και παραγωγή αποφοίτων που "κοσμούν" την πολιτική, την διοίκηση, την επιχειρηματικότητα, τις