Αποτελείται όμως από 12 επαγγελματίες της επόμενης γενιάς, που διαθέτουν βέβαια εξαιρετικές αθλητικές δυνατότητες, αλλά πέρα από αυτές είναι πειθαρχημένοι, παίζουν πάρα πολύ με το μυαλό, έχουν αντιληφθεί πλήρως τι σημαίνει ομαδικό άθλημα και επιδεικνύουν τρομερή αγωνιστικότητα. Επιπλέον, έχουν την τύχη να καθοδηγούνται από έναν «κόουτς», τον κ. Γιαννάκη, ο οποίος έχει χορτάσει από διακρίσεις και αναγνώριση σαν παίκτης και κατορθώνει να επιβάλλει τον λόγο του, τα συστήματά του και την πειθαρχία, δίχως όμως να τους αγχώνει. Με το μυαλό λοιπόν, την πειθαρχία και την αγωνιστικότητα έφθασε στην κορυφή της Ευρώπης αυτή η εθνική ομάδα και μπράβο της. Τρεις ιδιότητες απαραίτητες, κυρίως στην άμυνα, όπου επέδειξε φοβερή και τρομερή ικανότητα. Από εκεί και πέρα συνέβαλαν και τα ξεχωριστά αθλητικά και εγκεφαλικά προσόντα τριών κυρίως παικτών, που όλα δείχνουν ότι χαράζουν την δική τους πορεία στη διεθνή σκηνή του μπάσκετ. Πρόκειται για τους Διαμαντίδη, Παπαλουκά και Ζήση, που κάθε προπονητής και κάθε ομάδα στην Ευρώπη θα τους ήθελε. Πολλοί συγκρίνουν την επιτυχία της εθνικής μπάσκετ φέτος, με την επιτυχία της εθνικής ποδοσφαίρου πέρυσι. Ωστόσο, η ομοιότητα σταματά στην κατάκτηση του πανευρωπαϊκού κυπέλλου στα δύο αθλήματα. Γιατί ενώ στο ποδόσφαιρο η «πρωτιά» αποτελούσε έκπληξη πρώτου μεγέθους για τα ευρωπαϊκά χρονικά, καθώς δεν υπήρχαν ούτε η προϊστορία , ούτε και οι βάσεις που να μπορούν να την στηρίξουν, στο μπάσκετ τα πράγματα είναι διαφορετικά. Η Ελλάδα έχει να δείξει περγαμηνές και μπορεί να πει κανείς ότι διαθέτει και την στοιχειώδη υποδομή, τόσο σε γήπεδα, όσο και σε ανθρώπους. Το ιστορικό των ελληνικών επιτυχιών στο μπάσκετ ανιχνεύεται στα τέλη της δεκαετίας του ΄40 και τις αρχές της δεκαετίας του ΄50, με τις επιτυχίες της εθνικής και του Πανελληνίου, με την Θεσσαλονίκη που εξελίχθηκε σε «μπασκετομάνα», με την ΑΕΚ, τον Αρη, τον ΠΑΟΚ, τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό, ακόμη και τον Μακεδονικό που έφθασαν σε τελικούς η κατέκτησαν ευρωπαϊκά κύπελλα, με την κατάκτηση του Πανευρωπαϊκού το 1987, τη δεύτερη θέση το 1989, αλλά και τις άλλες διακρίσεις των εθνικών μας ομάδων, που ακολούθησαν. Στη διαδρομή των 55 και βάλε ετών, η χώρα έβγαλε παίκτες υψηλού έως και πανύψηλου επιπέδου που μπορούσαν να παίξουν και αρκετοί έπαιξαν σε ξένες ομάδες. Μετά δηλαδή από τη Γιουγκοσλαβία και τη Σοβιετική ΄Ενωση, μπορούμε να πούμε ότι η Ελλάδα βρισκόταν λίγο-πολύ στα ίδια περίπου επίπεδα με την Ιταλία, την Ισπανία, την Γαλλία και το Ισραήλ, άλλοτε κάπως πιο μπροστά, άλλοτε κάπως πιο πίσω, ανάλογα με τη συγκυρία. Στο ίδιο διάστημα υπήρξαν προπονητές και όχι λίγοι, αλλά και διοικητικοί «μπασκετάνθρωποι» που αγαπούσαν και ήξεραν το άθλημα, με αποτέλεσμα να δημιουργήσουν παράδοση που συνεχίζεται και σήμερα. Από το 1987 και μετά δημιουργήθηκαν επίσης πολλές εγκαταστάσεις , από κλειστά γυμναστήρια μέχρι ανοιχτά γήπεδα σε ολόκληρη την Ελλάδα και σε κάθε γειτονιά των μεγάλων πόλεων, όπου τα παιδιά μπορούν να παίζουν. Η τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων συνέβαλε ακόμη περισσότερο στην ενίσχυση της υλικοτεχνικής υποδομής. ΄Αρα, η επιτυχία της εθνικής του μπάσκετ δεν έπεσε σαν κομήτης εξ ουρανού. Απλά, μετά από κάποια χρόνια, βρέθηκαν οι παίκτες και η κατάλληλη χημεία για να βρεθεί πάλι στην κορυφή και να δημιουργήσει πρωταγωνιστικές προοπτικές για τα επόμενα χρόνια. ΄Όλα τα υπόλοιπα που ακούστηκαν αυτές τις ημέρες από κυριούλες και κυριούληδες της δημοσιογραφίας, είναι φληναφήματα και αμπελοφιλοσοφίες, σε αντίθεση με τη σοβαρότητα που διέκρινε τα σχόλια και τις δηλώσεις σύγχρονων και παλαιών παικτών και προ πάντων, προπονητών. Στην πραγματικότητα, δύο είναι τα προβλήματα πού το κράτος και οι δήμοι καλούνται να αντιμετωπίσουν. Το ένα είναι ο σχολικός αθλητισμός, που χρειάζεται σοβαρή ώθηση και το δεύτερο είναι η επαρκής συντήρηση των αθλητικών εγκαταστάσεων και των ανοικτών γηπέδων που έχουμε, για να μην καταρρέουν και να μπορούν να χρησιμοποιούνται. Και βέβαια, να ενθαρρύνουν οι έλληνες γονείς τα παιδιά τους, ώστε να αφήσουν τους καναπέδες και να τρέχουν στα γήπεδα τις ελεύθερες ώρες τους. Αγγελος Στάγκος