Η απλή λογική δυσκολεύεται να πιστέψει ότι ενώ το 2004 ήταν χρονιά Ολυμπιακών Αγώνων και τρέχαμε να προλάβουμε για να τελειώσουμε έγκαιρα τα έργα στην Αττική ,αλλά και σε άλλες περιοχές της χώρας, οι θέσεις εργασίας ήταν λιγότερες από φέτος. Αρνείται επίσης να δεχθεί ότι ενώ φέτος έχουν ουσιαστικά διακοπεί τα δημόσια έργα και τα εργοστάσια κλείνουν το ένα μετά το άλλο, ο δείκτης της απασχόλησης έχει ανοδική τάση, γιατί υποτίθεται ανοίγουν θέσεις, προφανώς στον τομέα των υπηρεσιών. Εκτός αν δεχθούμε ότι στα εργοτάξια δούλευαν αποκλειστικά οικονομικοί μετανάστες, ενώ τώρα προσλαμβάνονται αποκλειστικά έλληνες, αλλά και πάλι… Η Ελλάδα έχει ένα από τα μεγαλύτερα, αν όχι το μεγαλύτερο, ποσοστά ανεργίας στην Ευρωπαϊκή ΄Ενωση. Ωστόσο, σε καμία περίπτωση είναι η μοναδική χώρα με οξυμένο το συγκεκριμένο πρόβλημα. Η ανεργία ταλαιπωρεί όλη σχεδόν την ανεπτυγμένη Ευρώπη, καθώς οι βιομηχανίες με ένταση εργατικού κόστους μεταναστεύουν σε χώρες και περιοχές με πολύ χαμηλότερο εργατικό κόστος. Οι κυβερνήσεις από την άλλη πλευρά προσπαθούν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα δίνοντας ώθηση στην ανάπτυξη, αλλά για να το κατορθώσουν αυτό πρέπει να δημιουργήσουν πλαίσιο που να κάνει ανταγωνιστικά τα προϊόντα σε διεθνές επίπεδο. ΄Ετσι αρχίζουν οι δυσκολίες και οι αντιφάσεις. Κατ αρχήν είναι πολύ δύσκολο να φαντασθούμε, τουλάχιστον στο προβλεπτό μέλλον, ότι οι εταιρίες νέας τεχνολογίας και προσφοράς υπηρεσιών μπορούν να δημιουργήσουν τις ίδιες θέσεις εργασίας που χάνονται όταν κλείνουν τα εργοστάσια. Ειδικά στην Ελλάδα, μία χώρα πολύ καθυστερημένη σε ό,τι αφορά τις νέες τεχνολογίες και τη χρήση τους που επιπλέον έχει πάμπολλες πολύ μικρές επιχειρήσεις προσφοράς υπηρεσιών, τα πράγματα δυσκολεύουν ακόμη περισσότερο. Παράλληλα έχουμε το φαινόμενο της γήρανσης του πληθυσμού που επιβαρύνει τα ασφαλιστικά συστήματα, ιδιαίτερα της Ευρώπης όπου το κοινωνικό κράτος αποτελεί παράδοση, και αναγκάζει τις κυβερνήσεις να ενθαρρύνουν την παραμονή στην εργασία και πέρα από τα 65 χρόνια, ώστε να μπορούν να τα συντηρήσουν. Πολύ καλό για την ψυχική υγεία των ανθρώπων και ανακουφιστικό για τα ασφαλιστικά συστήματα, αλλά δεν συμβάλλει ούτε στην καταπολέμηση της ανεργίας, ούτε στη στήριξη της ανταγωνιστικότητας. Δεν αδειάζουν θέσεις εργασίας για τους νεότερους και δεν αντικαθίστανται οι γηραιότεροι υψηλόμισθοι από νεότερους, σχετικά χαμηλόμισθους. Και βέβαια, δεν είναι λύση η εθελουσία έξοδος, γιατί είναι πολυέξοδη, επιβαρύνει τα ταμεία και γεμίζει ο τόπος με νέους συνταξιούχους που πολύ συχνά ζητούν και πάλι απασχόληση, κυρίως "μαύρη". Στην Ελλάδα το θέμα έχει διαφορετικές πτυχές, Ο μέσος όρος συνταξιοδότησης βρίσκεται στα 60-61, αλλά αυτό χάρις στους αγρότες που έτσι και αλλιώς συνταξιοδοτούνται στα 65. Για τους υπόλοιπους ο μέσος όρος πέφτει στα 58 χρόνια περίπου γιατί μοιράζονται άπειρες αναπηρικές συντάξεις , βαρέων και ανθυγιεινών , πρόωρες και εθελούσιες. Φυσικά, το φαινόμενο μπορεί να βελτιωθεί, ακόμη και με πολιτικό κόστος, αλλά τότε θα δυσκολευθούν ακόμη περισσότερο οι νέοι στην εύρεση εργασίας. Μία άλλη παράμετρος, που δημιουργείται από την προσπάθεια μείωσης του κόστους και την ανταγωνιστικότητα, είναι οι απολύσεις εργατών και στελεχών, μεγάλης σχετικά ηλικίας. Στη μέθοδο αυτή καταφεύγουν πολλές ιδιωτικές επιχειρήσεις και ξαφνικά βρίσκονται χωρίς εργασία άνθρωποι άνω των 50, 55,60 ετών. Αυτοί δεν βρίσκουν δουλειά, δεν έχουν συμπληρώσει τα χρόνια ασφάλισης και προστίθενται στους μακροχρόνιους ανέργους. Οι συγκεκριμένοι άνθρωποι αποτελούν ένα ξεχωριστό κοινωνικό πρόβλημα. Από τη μία πλευρά η ανεργία, από την άλλη πλευρά ο ανταγωνισμός και η ανταγωνιστικότητα και στην τρίτη πλευρά του τριγώνου βρίσκονται τα ασφαλιστικά ταμεία, οι συντάξεις και το κράτος προνοίας. Οι λύσεις δεν είναι εύκολες γιατί η ανταγωνιστικότητα, που έχει πάρει απίστευτες διαστάσεις με την παγκοσμιοποίηση και την ουσιαστική κατάργηση των οικονομικών συνόρων συμβάλει στην αύξηση της ανεργίας στις ανεπτυγμένες χώρες και πιέζει ταυτόχρονα το κοινωνικό κράτος. Οι κυβερνήσεις προσπαθούν να βρουν αντίδοτα με την ευελιξία στην αγορά εργασίας, την μερ