Αναμφίβολα, η Νέα Δημοκρατία επωφελήθηκε του γεγονότος ότι το ΠΑΣΟΚ είχε φθαρεί ύστερα από 11χρόνια συνεχούς εξουσίας. Δεν έμεινε όμως με σταυρωμένα χέρια περιμένοντας την πτώση του ως «ώριμο φρούτο». Συνέβαλε αποφασιστικά οργανώνοντας την παρακολούθηση των μέσων μαζικής επικοινωνίας παρεμβαίνοντας συνεχώς, απέκτησε προσβάσεις σε δημοσιογράφους, χρησιμοποίησε δημοσιογράφους για να δημιουργήσουν κλίμα διαπλοκολογίας και διαφθοράς, πολύ μεγαλύτερο από αυτό που υπήρχε πραγματικά και το ίδιο έκανε με τα στελέχη της ΔΑΚΕ στο δημόσιο και τις ΔΕΚΟ. Mεγάλη ήταν η προσφορά του κ. Ρουσσόπουλου σε όλα αυτά και γι αυτό χαίρει της εμπιστοσύνης του κ. Καραμανλή. Από την άλλη πλευρά, η κυβέρνηση Σημίτη δεν μπόρεσε να αντιδράσει. Κατ΄ αρχήν, είχε χάσει τη συνοχή της και κατά δεύτερον, ο κ. Σημίτης ατύχησε στην επιλογή προσώπων που είχαν την ευθύνη της ενημέρωσης. Επιπλέον, η προηγούμενη κυβέρνηση λειτουργούσε με το άγχος της προετοιμασίας τη Ολυμπιάδας και έπρεπε να εκτελέσει έργα σε συγκεκριμένες ημερομηνίες, βασιζόμενη σε μία δημόσια διοίκηση στην οποία…δεν μπορούσε να βασιστεί. Λόγω της Ολυμπιάδας δεν περίσσευαν επίσης κονδύλια για τη βελτίωση της καθημερινότητας και για τη στελέχωση νοσοκομείων και άλλων φορέων. Επομένως, η ήττα στις εκλογές ήλθε φυσιολογικά, παρά τα έργα υποδομής, παρ΄ όλη την ένταξη στην ΟΝΕ, παρά την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή ΄Ενωση και αρκετά ακόμη. Στους 15 μήνες ουσιαστικής απραξίας της σημερινής κυβέρνησης, πολλοί ήταν εκείνοι που υποστήριξαν ότι η επικοινωνιακή πολιτική έχει κοντά πόδια χωρίς να υποστηρίζεται από κυβερνητικό έργο. Αποδείχθηκε ότι είχαν λάθος. Το ΠΑΣΟΚ διέρχεται μεταβατική περίοδο και εξακολουθεί να μην πείθει, ο κ. Ρουσσόπουλος ελέγχει πλήρως την ενημέρωση των πολιτικών συντακτών, η κατάσταση στα ΜΜΕ είναι και αυτή μεταβατική και ρευστή, πέρα από τους ανταγωνισμούς που έχουν μεταξύ τους, η κυβέρνηση έσπασε μεν τα μούτρα της στο θέμα του βασικού μετόχου, αλλά έχοντας στα χέρια της το κράτος και χωρίς αντίπαλο δέος διαθέτει πολλά «ατού», οπότε υπάρχει έδαφος συμβιβασμών με τους «μηντιάρχες» και κυρίως δείχνει ότι ξέρει να συντονίζει επικοινωνιακά το πολιτικό παιχνίδι. Μόλις ζορίζεται η κυβέρνηση, πετάγεται ο κ. Μεϊμαράκης και ρίχνει ένα θέμα στο τραπέζι για αντιπερισπασμό, όπως η εκλογή δημάρχων με 42%. ΄Όταν θέλει να δοκιμάσει αντιδράσεις ή να απορροφήσει κραδασμούς, πάλι βγαίνει ο κ. Μεϊμαράκης για να παίξει τον ρόλο του. Αν δεν είναι ο γενικός γραμματέας της Νέας Δημοκρατίας, είναι ο κ. Ν. Κακλαμάνης, που πετάει μία φωτοβολίδα και πάει λέγοντας. ΄Όταν τέλος, θέλει να προκαλέσει «αλαλούμ» σταματάει για ένα μήνα την ενημέρωση των συντακτών και διοχετεύει όπου θέλει κάποιες ειδήσεις, αφήνοντας τους υπόλοιπους να λένε το μακρύ τους και το κοντό τους. Προς το παρόν λοιπόν και για το προβλεπτό μέλλον, η κυβέρνηση δεν κινδυνεύει επικοινωνιακά. Για να κινδυνεύσει πρέπει να ζοριστεί πολύ ο πολίτης στην τσέπη του, να βαρεθεί τους υπουργούς, να γίνουν απανωτά μεγάλα λάθη, να σταματήσει «να πιάνει» η επίκληση λαθών του ΠΑΣΟΚ, να αλλάξει την πολιτική της ανοχής που προσφέρει το ΚΚΕ και να ξυπνήσει το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Ως τότε… Αγγελος Στάγκος