Όταν στην Ελλάδα μιλάμε για «καθημερινότητα» εννοούμε τα πάντα, γι αυτό και είναι πανταχού παρούσα. Εννοούμε την ακρίβεια, που όμως πολύ δύσκολα μπορεί να καταπολεμηθεί. Εννοούμε τις δημόσιες και μη δημόσιες συγκοινωνίες, από τα τραίνα, τα λεωφορεία, την Ολυμπιακή, το μετρό ως τα πλοία του Μανούση, του Αγούδημου και των άλλων, τα ταξί και τα πούλμαν. Εννοούμε την υγεία με τα δημόσια νοσοκομεία, τις ιδιωτικές κλινικές, τους άπειρους γιατρούς στα μεγάλα αστικά κέντρα και την έλλειψή τους στην περιφέρεια. Εννοούμε τις τράπεζες, τη δημόσια ασφάλεια, τους δρόμους και τις παγίδες τους, τις υποδομές, την ενέργεια, το νερό, τον έλεγχο των τροφίμων, την αξιοπιστία των προϊόντων, τις νόμιμες πολυκατοικίες και τα παράνομα αυθαίρετα. Εννοούμε σχεδόν κάθε δραστηριότητα μέσα στην ελληνική επικράτεια. Όλα αυτά βεβαίως συνιστούν την καθημερινότητα και στις άλλες χώρες και μιλάμε για τις ευρωπαϊκές, αφού στην ίδια ένωση είμαστε και μ΄αυτές θέλουμε να συγκρινόμαστε. Η διαφορά είναι ότι στις περισσότερες υπάρχουν ξεκάθαροι κανόνες, νόμοι που εφαρμόζονται, περισσότερο ανεπτυγμένο αίσθημα κοινωνικής ευθύνης και μία ισχυρή ραχοκοκαλιά που λέγεται αστική τάξη και η οποία δεν καθορίζεται μόνο από το ύψος του εισοδήματος. Αντίθετα, στην Ελλάδα, δεν υπάρχουν ξεκάθαροι κανόνες, οι νόμοι δεν εφαρμόζονται, το αίσθημα κοινωνικής ευθύνης είναι μειωμένο, υπάρχει έλλειμμα αισθητικής και κυρίως λείπει εκείνη η αστική τάξη που θα λειτουργούσε σαν ατμομηχανή, όπως φυσικά ελάχιστα αποδοτική είναι και η δημόσια διοίκηση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο ιδιωτικός τομέας διακρίνεται για την αποτελεσματικότητά του. Γι αυτό ακριβώς και ειδικά για την Ελλάδα, κάθε οδηγία της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης και κάθε επιβολή κανόνων και νομοθεσίας είναι εκσυγχρονιστική. Η «καθημερινότητα» όμως στην Ελλάδα είναι και πολύ μπλεγμένη πλέον. Η άγνοια κάθε έννοιας «μάνατζμεντ» από τους πολιτικούς, οι ανούσιες νομικίστικες παρεμβάσεις στη Βουλή, η ανικανότητα της δημόσιας διοίκησης, το ανίκητο πολιτικό κόστος, οι πιέσεις μεγαλοσυμφερόντων και μικροσυμφερόντων, έχουν επιφέρει ένα μπλέξιμο άνευ προηγουμένου. Κάθε προσπάθεια πραγματικής ρύθμισης απαιτεί κόψιμο πολλών «γόρδιων δεσμών» και ακόμη και όταν ένα πρόβλημα λύνεται, δύο άλλα προκύπτουν, αφού η τέχνη του συμβιβασμού είναι άγνωστη στη χώρα μας. Η συμβολή των ελλήνων πολιτών στα προβλήματα της «καθημερινότητας» είναι τεράστια. Μπορεί να φωνάζουν, να παραπονιούνται, να κραυγάζουν υστερικά το "μακρύ τους και το κοντό τους" μπροστά στις αδηφάγες κάμερες και τα μικροφωνικά ματσούκια, αλλά αρνούνται πεισματικά και αποφασιστικά να κάνουν οι ίδιοι την όποια προσπάθεια για να βελτιωθεί η κατάσταση. Το έχουμε δεί το έργο όταν, βρέχει, αστράφτει, χιονίζει, στο κυκλοφοριακό με τα ΙΧ, με τους συνταξιούχους στις τράπεζες, με τη χρήση των κλιματιστικών στις μεγάλες ζέστες και σχεδόν σε κάθε περίσταση. Γι αυτό και μείναμε έκθαμβοι με το «θαύμα» των Ολυμπιακών Αγώνων. Ετσι φθάνουμε στο αβίαστο συμπέρασμα ότι η Ελλάδα είναι «μη κυβερνήσιμη» χώρα και γι αυτό η «καθημερινότητα», με τη βοήθεια των κραυγαλέων ΜΜΕ, θα τρώει τις σάρκες της κυβέρνησης που βρίσκεται στην εξουσία, ό,τι και να κάνει. Αν συντρέχουν και άλλοι λόγοι, κάποια στιγμή θα επέλθει το τέλος γι αυτήν. Και μετά πάλι απ' την αρχή… Αγγελος Στάγκος