Το μεγάλο έλλειμμα που παρουσιάζει ο προϋπολογισμός το αποδίδουν οι πάντες στη μεγάλη υστέρηση των φορολογικών εσόδων, η οποία πράγματι υπάρχει. Το βάρος της ευθύνης πέφτει στον κ. Ρεγκούζα και στελέχη της κυβέρνησης δεν το κρύβουν στις συζητήσεις τους με δημοσιογράφους. Ωστόσο, η πραγματικότητα μπορεί να είναι και λίγο διαφορετική, αν το ύψος των εσόδων που είχαν προβλεφθεί στον προϋπολογισμό ήταν υψηλό και αν δεν υπήρχε η συλλογική πολιτική απόφαση για διακοπή της συνέχειας της διοίκησης. Οι δηλώσεις περί κατάργησης του ΣΔΟΕ και η αντικατάσταση όλων των στελεχών των φοροεισπρακτικών μηχανισμών με βασικό κριτήριο τον κομματικό πατριωτισμό, έφερε το σημερινό αποτέλεσμα. Αυτό θα συνεχίζεται όσο οι κυβερνήσεις δεν αντιλαμβάνονται ότι πρέπει να εξασφαλίσουν τη συνέχεια της διοίκησης, ερήμην των κομμάτων και φυσικά αν παράλληλα δεν φροντίσουν να βελτιώσουν θεαματικά τις επιδόσεις της. Στο μεταξύ όμως, έστω και αν βγάζει αφρούς με τους εισπρακτικούς μηχανισμούς, ο κ. Αλογοσκούφης είναι αναγκασμένος να βρει λύσεις για το έλλειμμα. Βραχυπρόθεσμα, οι λύσεις είναι δεδομένες. Προσπάθεια αύξησης εσόδων με νέες φορολογίες, κυνηγητό της φοροδιαφυγής και του ΦΠΑ, διευκολύνσεις για ρυθμίσεις παλαιών οφειλών, προσποιήσεις ώστε οι πολίτες να σπεύσουν να κλείσουν εκκρεμότητες κληρονομιάς, γονικής παροχής κλπ. και κυρίως με τερτίπια δημιουργικής λογιστικής που πολύ πρόσφατα ο υπουργός Οικονομίας κατακεραύνωνε, ή ακόμη και με νέα δάνεια. Εκτός και αν το κράτος κηρύξει στάση πληρωμών, ενδεχόμενο μάλλον απίθανο! Μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα η αναζήτηση λύσεων δεν μπορεί παρά να έχει δύο κατευθύνσεις. Η μία είναι ο περιορισμός της φοροδιαφυγής και η καταστολή της φοροκλοπής του ΦΠΑ και υποτίθεται ότι γι αυτό φέραμε πριν μερικές εβδομάδες τις ομοχειρίες του ΔΝΤ για να μας δείξουν πως μπορεί να συντελεσθεί αυτό το θαύμα. Ο άλλος είναι ο περιορισμός των δαπανών, αρχίζοντας από το τεράστιο μισθολόγιο που πληρώνει το κράτος και προχωρώντας σε περισυλλογή άλλων λειτουργικών δαπανών και καλύτερη οργάνωση υπηρεσιών, ακόμη και κτιριακών εγκαταστάσεων. Περιορισμός του μισθολογίου δεν σημαίνει αναγκαστικά μειώσεις και περικοπές των μισθών. Κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει, ούτε πρέπει να επιχειρηθεί. Σημαίνει καταπολέμηση της γραφειοκρατίας και απλοποίηση διαδικασιών, επιβολή της αξιοκρατία χωρίς κομματισμούς, ενίσχυση τα ιεραρχίας και αντίσταση στη συνδιοίκηση των συνδικάτων, εφαρμογή νέων τεχνολογιών και σύνδεση όλου του κράτους με αυτές, ώστε να είναι όλες οι υπηρεσίες on line και κυρίως έλεγχος στην εσωτερική λειτουργία μήπως και ανέβει η απόδοση των μονίμων και να μην προσλαμβάνονται τόσοι (κομματικοί, συγγενείς και φίλοι, συγχωριανοί ή κοντοχωριανοί) συμβασιούχοι για να κάνουν την δουλειά τους. Αυτά όλα θα επιφέρουν μείωση του αριθμού των υπαλλήλων που χρειάζεται το κράτος και επομένως και περιορισμό δαπανών. Δεν είναι εύκολο να γίνουν, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να αρχίσουν και μάλιστα συντονισμένα και όχι αποσπασματικά και εμβαλωματικά. Για να μην αναγκάζεται ο κάθε Αλογοσκούφης να τρέχει κάθε Δεκαπενταύγουστο στη Τήνο για να παρακαλέσει τη Μεγαλόχαρη να βάλει το χεράκι Της στα ελλείμματα. 'Αγγελος Στάγκος