Την αφορμή για τις σκέψεις την έδωσε η προαναφερθείσα πληροφορία, καθώς μάλιστα αφορά επιχείρηση ζωτικού τομέα για τα εθνικά συμφέροντα, όπως αυτά τα καθορίζαμε και τα ξέραμε ως τώρα. Ωστόσο, αυτή προστίθεται σε άλλες κινήσεις που διαμορφώνουν ένα κλίμα πολύ διαφορετικό στις σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας, που πιθανότατα δεν ελέγχεται από την Αθήνα, αλλά πολύ περισσότερο από το διεθνές περιβάλλον και που δεν ξέρουμε που θα μας βγάλει. Δεν ξέρουμε επίσης αν ελέγχεται και σε τι ποσοστό από την ΄Αγκυρα, παρότι η τουρκική πλευρά είναι παίκτης πολύ μεγαλύτερος από εμάς στη διεθνή σκηνή. Επιπλέον, είναι παίκτης όπου ο μεγαλύτερος οικονομικός παράγων είναι οι ένοπλες δυνάμεις, δηλαδή το λεγόμενο «βαθύ κράτος». Στα δεδομένα που έχουμε, τον πρώτο ρόλο παίζει η λεγόμενη «παγκοσμιοποίηση» που καταργεί συνοριακούς περιορισμούς, δασμολογικές πολιτικές και ευνοεί την ελεύθερη διακίνηση προϊόντων κεφαλαίων και ανθρώπων. Φυσικά, όταν θέλουν οι ισχυροί, όπως οι ΗΠΑ, ασκούν και προστατευτικές πολιτικές, αλλά κάτι τέτοιο δεν μπορούν να κάνουν χώρες όπως η Τουρκία και ακόμη περισσότερο η Ελλάδα, η οποία ανήκει και στην Ευρωπαϊκή ΄Ενωση. ΄Αρα, η παγκοσμιοποίηση ενθαρρύνει την ελεύθερη διακίνηση προϊόντων μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Η τάση αυτή ενισχύεται από την επιθυμία της Τουρκίας να γίνει μέλος της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης. Την επιθυμία της υποστηρίζουν με … αυταπάρνηση οι ΗΠΑ και η Βρετανία, αλλά συναντά δυσκολίες μετά τα «όχι» των γάλλων και των ολλανδών στο Ευρωσύνταγμα. Το πιθανότερο είναι ότι οι δυσκολίες αυτές θα μεγαλώνουν και οι τουρκικές προσδοκίες ως προς την Ενωμένη Ευρώπη δεν θα ευοδωθούν πλήρως. Από την άλλη πλευρά όμως, η Τουρκία έχει ήδη υπογράψει το πρωτόκολλο τελωνειακής ένωσης –έστω και δίχως την αναγνώριση της Κύπρου-, ενταξιακές διαπραγματεύσεις θα αρχίσουν , εκτός απροόπτου, στις 3 Οκτωβρίου και στην χειρότερη περίπτωση θα καταλήξουν μετα από χρόνια σε μία ειδική σχέση Τουρκίας-Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης. Επομένως και αυτό το πλαίσιο ενθαρρύνει και θα ενθαρρύνει τις στενότερες οικονομικές σχέσεις Ελλάδας και Τουρκίας, με τη μορφή που προαναφέραμε. Στα παραπάνω θα πρέπει να προστεθεί ο αγωγός φυσικού αερίου που περνά μέσα από την Τουρκία και καταλήγει στην Ελλάδα και την εξαρτά ενεργειακά σε ένα βαθμό (τουλάχιστον θεωρητικά και σε ακραία περίπτωση) από την γειτονική χώρα. Και βεβαίως θα πρέπει να αναφερθεί και η παραίτηση της Αθήνας από την εφαρμογή της συμφωνίας του Ελσίνκι, με τις παραινέσεις και τις ευλογίες συμμάχων και εταίρων. Παραμένουν όμως οι διεκδικήσεις και οι παραβιάσεις και παραβάσεις της Αγκυρας στο Αιγαίο, όπως και οι δυσβάσταχτοι εξοπλισμοί. Η παράθεση των παραπάνω δεδομένων επαναφέρoυν τα αρχικα ερωτήματα. Μία απάντηση θα δώσει η στάση της κυβέρνησης απέναντι στη νέα εξέλιξη, της αγοράς του 41,9% της Μότορ ΄Οιλ από τουρκικά συμφέροντα, που λέγεται –χωρίς όμως και να αποδεικνύεται αβίαστα- ότι έχουν στενές σχέσεις και με το «βαθύ κράτος». Την τελική απάντηση θα την δώσει η συνέχεια, στο όχι πολύ μακρινό μέλλον. Αγγελος Στάγκος