Είναι αντιληπτό ότι όλα αυτά αποτελούν «αποκλειστικότητες» και πατέντες της λεγόμενης ελληνικής πραγματικότητας και κανονικά δεν έχουν σχέση με την κανονική ειδησεογραφία, με μία ουσιαστική διαφορά. Καμία σχέση με την κανονική παιδεία έχει και το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα. Γιατί πρόκειται ουσιαστικά για σύστημα παραπαιδείας και όχι παιδείας, γιατί όλοι ευθύνονται γι αυτό -κόμματα, κυβερνήσεις, διδακτικό προσωπικό, συνδικαλιστές, καθηγητές, γονείς και παιδιά, Μαζικά Μέσα Επικοινωνίας- και οι πάντες αισθάνονται βολεμένοι. Αλλωστε, το εκπαιδευτικό σύστημα που υπάρχει σήμερα είναι σε πλήρη αρμονία με την επικρατούσα παθογένεια, κατά την οποίαν οι φορείς, οι υπηρεσίες και τα συστήματα υπάρχουν, συζητούνται, μετριούνται, εκτιμώνται και κριτικάρονται, όχι για το προϊόν που παράγουν, αλλά για τις θέσεις εργασίας που συντηρούν. Είτε αυτές χρειάζονται, είτε όχι, αρκεί να γεμίζουν και αυτοί που τις γεμίζουν να πληρώνονται, ανεξαρτήτως απόδοσης. ΄Ολα αυτά στο όνομα της δημοκρατίας, της δωρεάν παιδείας για όλους, της ανώτατης παιδείας ακόμη και γι αυτούς που δεν θέλουν η τους μικρόνοες (δεν εννοούμε βεβαίως τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες) και κυρίως κάτω από το βάρος του φοβερού και αλησμόνητου συνθήματος που είχε επιβάλλει ο Περισσός στις δεκαετίες του ΄70 και του ΄80 «όχι στην εντατικοποίηση των σπουδών»! Στα δημόσια γυμνάσια και τα λύκεια –ιδιαίτερα των μεγάλων πόλεων- η κατάσταση είναι ανεξέλεγκτη από πλευράς συμπεριφοράς, πολλά από τα βιβλία είναι ακατάληπτα, παρωχημένα, ίσως και άχρηστα, το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με μεγάλο αριθμό διδασκόντων και ας λέει ό,τι θέλει η ΟΛΜΕ και φυσικά ανθούν τα ιδιωτικά σχολεία και ακόμη περισσότερο, τα φροντιστήρια, δηλαδή η παραπαιδεία. Πολλοί έλληνες κάγχασαν τις προάλλες όταν έρευνα στην Βρετανία έδειξε ότι μόνο το 4% των μαθητών γνώριζαν που βρίσκεται το Μπέρμιχαμ, η δεύτερη σε μέγεθος αγγλική πόλη. Ε, ας ρωτήσουν τα δικά τους παιδιά που βρίσκεται η Θήβα, η Τρίπολη, ή η Κομοτινή…Υπάρχει ένα βασικό υπόστρωμα γνώσεων, απολύτως απαραίτητο για να λειτουργήσει κάποιος στην κοινωνία και αυτό το διαθέτουν όλο και λιγότερα ελληνόπαιδα. Και μην τολμήσει να μιλήσει κανείς για υποδομές, γιατί σήμερα λειτουργούν σχολεία με ελάχιστους μαθητές και υπερεπάρκεια καθηγητών, που κανονικά θα έπρεπε να ενοποιηθούν με διπλανά τους, αλλά δεν αφήνουν οι υστερικοί γονείς και οι τρομεροί συνδικαλιστές. Ετσι φθάνουμε στα αμέτρητα ΑΕΙ και ΤΕΙ, που κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, διάφοροι τα θυμούνται και αναφέρονται στην κατάστασή τους με γοερά κλάματα, ασταμάτητα αναφιλητά και άφθονα δάκρυα. Είναι όλοι εκείνοι που χειροκροτούσαν τη δημιουργία πανεπιστημίων, σχολών, τμημάτων σε κάθε ελληνική πόλη και χωριό, για να τονώσουν την τοπική οικονομία, κατά το πρότυπο της δημιουργίας στρατοπέδων εκπαίδευσης στο παρελθόν. Χωρίς βέβαια σκέψη αν τα διεσπαρμένα ΑΕΙ και ΤΕΙ μπορούν να λειτουργήσουν χωρίς κεντρικές βιβλιοθήκες, αν τα λειτουργικά έξοδα αυξάνονται, αν τα γνωστικά τους αντικείμενα έχουν σχέση με την πραγματικότητα, αν υπάρχουν θέσεις εργασίας για όλους τους αποφοίτους τους, αν λειτουργούν σε περιβάλλον που παράγει και προωθεί την γνώση. Είναι επίσης όλοι εκείνοι που βολεύτηκαν στις θέσεις διδακτικού και διοικητικού προσωπικού δίχως αξιοκρατικά κριτήρια, που δεν θέλουν την αξιολόγηση, που θεωρούν πάρεργο το διδακτικό τους έργο, που ενδιαφέρονται μόνο για τον τίτλο και τα προγράμματα της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης, που συντεχνιάζονται, φραξιονίζονται, παραγοντίζουν, κομματίζονται, που εξαντλούν τις προσπάθειές τους μόνο για να πείσουν ότι η θέση τους ή το μάθημά τους είναι απαραίτητα και ότι το ΑΕΙ ή το ΤΕΙ τους είναι…υψηλής στάθμης. Τέλος, είναι όλοι εκείνοι που πιέζουν και πιέζονται κοινωνικά για να μπουν τα παιδιά τους σε μία σχολή, που είναι έτοιμοι να μετέλθουν κάθε μέσου για το επιτύχουν, που αντιμετωπίζουν την ανωτάτη εκπαίδευση μόνο σαν όχημα εκπλήρωσης του ονείρου τους να διορισθούν τα σπλάχνα τους στο δημόσιο, που περιμένουν να τα οικονομήσουν από τα ενοίκια, που ούτε ξέρουν , ούτε ενδιαφέρονται για τις σπουδές, το περιεχόμενό τους, ή και τη χρησιμότητά τους. Τη στάση