Tο πιθανότερο είναι λοιπόν ότι οι ΗΠΑ έχουν κάποια άλλα σχέδια, που όμως συναντούν εμπόδια στην υλοποίησή τους. Εκτός και αν στόχος τους είναι η δημιουργία χάους, μήπως και ξεπηδήσει κάτι καλύτερο. Γιατί αυτό το έχουν σχεδόν πετύχει κρίνοντας από τα αποτελέσματα της επέμβασής τους στο Ιράν και το Αφγανιστάν και την πολιτική τους στο Λίβανο. Παρέα πάντα με την Βρετανία και την Αυστραλία, ώστε να δίνεται η εντύπωση ότι πρόκειται περί πολιτικής ενός αγγλοσαξωνικού άξονα.
Εκείνο που βλέπουμε σήμερα στο Αφγανιστάν είναι ότι οι συγκρούσεις με τους Ταλιμπάν γίνονται όλο και σκληρότερες και οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ που βρίσκονται εκεί, υπό αγγλική διοίκηση, υφίστανται απώλειες. Όχι μεγάλες ακόμη, αλλά βρέθηκαν στην ανάγκη να ζητήσουν ενισχύσεις, που η Βρετανία πρόθυμα έστειλε. Το Ιράκ από την πλευρά του βυθίζεται καθημερινά όλο και πιο βαθειά σε εμφύλιο πόλεμο Σουνιτών και Σιιτών, με τους Κούρδους να έχουν εξασφαλίσει υποτίθεται την δική τους περιοχή, έτοιμοι να κάνουν το επόμενο βήμα ανεξαρτησίας και με την Τουρκία έτοιμη να χυμήξει αν το πραγματοποιήσουν, αλλά και πριν το πραγματοποιήσουν. Αυτά τα παραδέχονται τώραοι αμερικανοί στρατηγοί στις καταθέσεις τους στο Κογκρέσο και μόνον οι αθεράπευτα αισιόδοξοι ή οι αθεράπευτα βλάκες μπορούν να ελπίζουν πλέον στην διατήρηση της ενότητας του Ιράκ.
Οσα γίνονται στο Λίβανο τα παρακολουθούμε ήδη με κομμένη την ανάσα και είναι σαφές ότι η Ουάσινγκτον όχι μόνον δεν προσπάθησε να σταματήσει το μακελειό, αλλά αντίθετα εμφανίστηκε να ενθαρρύνει το Ισραήλ, στο όνομα της εδραίωσης της Δημοκρατίας στο Λίβανο, όπως τόνισεο κ. Μπους. Παράλληλα είναι γνωστό ότι οι σχέσεις της Ουάσινγκτον με τη Συρία και ακόμη περισσότερο με το Ιράν βρίσκονται στο ναδίρ. Στην περίπτωση μάλιστα του Ιράν, οι πάντες φοβούνται το θερμό επεισόδιο με αφορμή, υποτίθεται, το πυρηνικό πρόγραμμα της συγκεκριμένης χώρας.
Αυτή τη στιγμή λοιπόν στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής έχουμε ένα Αφγανιστάν υπό κατοχή και με διογκούμενο ανταρτικό κίνημα πάλι, ένα Ιράκ που θυμίζει κόλαση και βαδίζει ολοταχώς προς τον εμφύλιο και τον διαμελισμό, μία Τουρκία να ανησυχεί σφόδρα και να νοιώθει ότι κινδυνεύει η ενότητά της , ένα Ιράν δαιμονοποιημένο και να θεωρείται ότι υπονομεύει την ανύπαρκτη σταθερότητα στην περιοχή, έναν Λίβανο πλήρως διαλυμένο και τις μάζες των σουνιτών, των σιιτών , των φανατικών μουσουλμάνων, αλλά και των μετριοπαθών, των αράβων, των ιρανών και των τούρκων να θεωρούν τις ΗΠΑ και το Ισραήλ υπεύθυνες για όλα τα δεινά. Και το σημαντικότερο, έχουν σε μεγάλο ποσοστό δίκιο.
Αν λοιπόν στόχος της Ουάσινγκτον ήταν να δημιουργήσει χάος, ίσως το πέτυχε. Αν έχει άλλους στόχους, θα πρέπει να περιμένουμε για να διευκρινιστούν και να εκδηλωθούν οι αντιδράσεις. Πάντως, πολύ δύσκολα θα τους πετύχει.
Αγγελος Στάγκος